ای خورده ز شکر لبت خار رطب

طوطی صفتم خراب آن شکر لب

مست تو چه غم خورد که پیوسته رسد

از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

ای کز ستم غم تو یک دل نرهد

کس دل ندهد ترا که جان هم ندهد

از چنگ دو ابرو و دو چشمت نرهم

یک صید ز چار چنگ بیرون نجهد

یک صید ز چار چنگ بیرون نجهد

ای آنکه بحسن و خوبیت نیست نظیر

بر جرم من از بزرگیت خورده مگیر

جان بانو و دل بساقی و گوش بچنگ

بیچاره کسی که در سه چنگ است اسیر

بیچاره کسی که در سه چنگ است اسیر

ای داده فروغ گل رخ روشن تو

خورشید فلک گلی است از گلشن تو

چون ساز طرب وصل تو دارد چه عجب

گر زره زند دو چنگ در دامن تو

گر زره زند دو چنگ در دامن تو

این کز تو نصیب من دل تنگ بس است

خون جگرم باده گلرنگ بس است

با ناله خود ز زهره کی یاد کنم

یک بزم مرا نوای یک چنگ بس است

یک بزم مرا نوای یک چنگ بس است

ای روی تو آفتاب صاحب نظران

بر صورت خوب تو عالم نگران

پیش تو صفات دیگران کس چکند؟

چون پادشه اشرفی بذات از دگران

از کز فلکت ملک خطاب آمده است

صد صورت چین ترا خراب آمده است

روی تو نظیر ماه گردون شده است

رأی تو وزیر آفتاب آمده است

ای از ستمت کمان ابرو به زه است

زلفین تو حلقه حلقه همچون زره است

یاری نفروشی بزر ایمه هر چند

امروز ده اشرفی زده یار به است

ای آنکه زرشک عارضت لاله بسوخت

بی سوز غمت چراغ شادی نفروخت

از بهر نثار مقدم اشرف تو

عاشق به نه اشرفی نه افلاک فروخت

ای آنکه فرشته خویی و حور سرشت

دل روی تو دید و حور از دست بهشت

گر نقد فرح به نسیه می نفروشی

هشت اشرفیت بکف به از هشت بهشت

ای کز گل نو روی تو صد بار به است

وز نرگس تر چشم تو خونخوار به است

در دست گدایان ز کف زر پاشت

هفت اشرفی از سبعه سیاره به است

ای آنکه رخ تو به ز گلزار بود

از چشم بدان حقت نگهدار بود

گر زر بود از هیچ جهت غم نبود

شش اشرفیت ز شش جهت یار بود

ای لطف تو تریاک غم و داروی درد

مانند تو در جهان کسی لطف نکرد

هر کو بدر تو روی زردی آورد

پنج اشرفیش بکف نهی چون گل زرد

ای آنکه رخ ترا بگل صد شرف است

با شادی تو غم جهان برطرف است

چون لاله چار برگ اگر بر کف تو

چار اشرفیست جام عیشت بکف است

ای آنکه بر وی همچو گل رشک مهی

داغ جگر لاله ز خال سیهی

درویش ترا سه اشرفی از کف تو

بهتر ز سه نقطه زر از شین شهی

ای آنکه بحسن و خوبیی به ز پری

با روی چو مه چراغ اهل نظری

گر دست زر افشان بگشایی بکرم

شاید به دو اشرفی دو عالم بخری

ای آنکه برخ تو پرده صبر درد

کی پیش تو دیده در رخ گل نگرد

خورشید فلک گر همه اشرف باشد

پیشت بیک اشرفی کس آنرا نخرد

ای لعل تو چشمه آب حیات

وز صورت تو شکسته دل لات و منات

هر کو ز عطارد رخت سر نکشید

بنوشت فلک به پادشاهیش برات

بنوشت فلک به پادشاهیش برات

ای آنکه گل رخت ثباتی دارد

وز صورت تو دلم حیاتی دارد

سلطان جمالی و بخون دل ما

خط تو وزیرست و براتی دارد

خط تو وزیرست و براتی دارد

ای آنکه زیان عاشق از سود به است

بی وصل رخت نبودن از بود به است

خال تو بنقد به ز خطی که دمد

یکحبه ز ده برات موعود به است

یکحبه ز ده برات موعود به است