حاشا که کسی شراب را فاش خورد

با مرد ژاژخای فحاش خورد

می آنکه بکج طبعی و پرخاش خورد

آدم نبود سگی بود لاش خورد

عاقل می پخته را به خامی نخورد

مقسوم خواص پیش عامی نخورد

می خوردن فاش و بد بود شرب یهود

این لقمه کسی باین حرامی نخورد

امید مراست ز آفرینده خود

کو عفو کند جرائم بنده خود

زیننده او عطاست و ز بنده خطا

هر کس کند آنچه هست زیبنده خود

گویند گناه چونکه پیوسته شود

بر حق در بازگشت ما بسته شود

روزی صد اگر توبه بشکسته شود

حق این نشود که از عطا خسته شود

ای لطف تو ار حوادث دهر ملاذ

باب کرمت رفته خلق معاذ

از حکم تو هست کار عالم بنظام

وز امر تو هست امر وحدت بنفاذ

نیکی کنی ار بخلق منت مگذار

بیننی اگر از کسی بدی سهل شمار

آور بنظر که چشم نیکی ز خدای

می‌داری و هم بذی و هم بد کردار

ای نار خدای پاک و بیمثل و نظیر

افتاده سرم زبار عصیان برزیر

جرمم تو بجمع رحمت خویش ببخش

دستم تو بدست قدرت خویش بگیر

گرباده خوری با صنمی زیبا خور

یا با مردی قوی دلی دانا خور

گر نیست ترا رفیق و یاری همدم

می‌ هیچ مخور و گر خوری تنها خور

می را بیقین بدست انجام مخور

ور زانکه خوری بجهد و ابرام مخور

با مردم رذل و بله و بد نام مخور

پیوسته مخور عیان مخور خام مخور

یارب نشود بلاکشی محرم هجر

عشق ار چه کشد و لیک داد از غم هجر

پروانه به شعله داد تن را به فراق

او را دو وصل کشت و ما را غم هجر

شد عمر و به طبع خواهشم هست هنوز

صد نعل گنه در آتشم هست هنوز

با آنکه نه روی توبه مانده است و نه عذر

از دوست امید بخششم هست هنوز

ای باب هدایتت بخلقان همه باز

اشیاء همه را بدر گهت روی نیاز

هر چند کنم گناه آرم بتو روی

هر چند غلط کنم زه آیم بتو باز

ای آنکه بذات خود عظیمی و عزیز

کس را بکمال هستیت نیست تمیز

از فتنه نفس عالم حادثه خیز

جز بر تو صفی را نبود راه گریز

عمرت رود ارتمام برجرم و هوس

به زانکه رسد دمی جفای تو بکس

این خلق همه گیاه بستان حقند

گر سرو صنوبرند ور سنبل و خس

گر سالک عارفی و بی‌عیب و عبوس

بدخواه مباش بر مسلمان و مجوس

بر خلق نباشد ار ترا طبع کریم

آزرده مباد کز تو گردند نفوس

ای آنکه مکمل عقولی و نفوس

هیچ از کرمت نگشته نفسی مایوس

از خواهش نفس و فتنه خلق بدار

در حصن امان خود صفی را محروس

بر بنده رو سیاه یارب تو ببخش

بر عاجز بی‌پناه یارب تو ببخش

از عفو و عطا ملول هرگز نشوی

من هر چه کنم گناه یارب تو ببخش

گویم سخنی ترا از الهام سروش

دریاب بهوش و دار چون حلقه بگوش

دست همه کس بوجه تعظیم بگیر

عیب همه کس بچشم توحید بپوش

مائیم قلندران وارسته ز خویش

بیگانه ز خلق و بی‌نیاز از کم و بیش

جوئی چو نشان ما بملک و ملکوت

گردید نشان به بی‌نشان درویش

جز پوست خود صفی به تن خرقه مپوش

وندر طلب روزی مقسوم مکوش

جز بر سر سفره توکل منشین

می جز ز کدوی حسبی الله منوش