ای گنبد بر رفته ز تو پست شدم

جز جور ندیدم از تو تا هست شدم

ای ساقی غم ز جام تو مست شدم

رو دست ز من بدار کز دست شدم

دارم سر آن کز خط تو سر نکشم

چه کنم که جفای چون تو دلبر نکشم

از تو به جفا دست همی درنکشم

وز چاه زنخدان تو دل برنکشم

هم رنگ عقیق است لب جانانم

دیدار لطیف او فزاید جانم

از دیده به اشک اگر عقیق افشانم

آن را سبب از عشق عقیقش دانم

چون آتش اگرچه از هوا برگذریم

وز آب روان اگرچه پاکیزه تریم

هم خاک شویم از آنکه خاکی گهریم

بادست جهان باده بده تا بخوریم

هر چند درآب دیده غرق است تنم

از آتش دل سوخت زبان در دهنم

با ذل غریبی و فراق وطنم

جز دمن من مباد از این سان که منم

چون یاد تو را در دل پر خون آرم

از هر مژه ای هزار جیحون آرم

دانی که ز دیده خون همی چون آرم

کز دیده دل حل شده بیرون آرم

آن به که شب و روز به می پیوندیم

بر گردش روزهای چون شب خندیم

تا چند دل اندر غم عالم بندیم

پیداست که ما ز اهل عالم چندیم

تا آتش عشق تو به دل ره دادم

چون ابر ز آب دیده با فریادم

در دست فراق تا اسیر افتادم

بیچاره تر از خاک به دست بادم

ای تو سبب شفا و بیماری من

وز تو همه آسانی و دشواری من

خوارم ز تو ای عز تو در خواری من

تا کی ز تو این قیامت و زاری من

گشته است زبی خوابی و رنج و تب من

بالای شبم دراز چون یارب من

گویی که گره زده ست نوشین لب من

زلف شبه رنگ خویش را بر شب من

ای عشق دلم تو خسته ای مرهم کو

روی چو مه و زلف خم اندر خم کو

در بند غمم بند گشای غم کو

در رنج شبم روی سپیده دم کو

دف زن صنمی که سوختم در تف او

با آتش من همی نسازد خف او

تا ماند دلم چون دف او در کف او

نالنده ترم در کف او از دف او

رویت نه می است و عقل بگریزد از او

زلفت نه غم است و دل بپرهیزد از او

نی نیست لبت چرا شکر خیزد از او

تو می روی و شکر همی ریزد از او

زلفی است تو را که عاشقی زاید از او

حسنی است تو را که طبع بگشاید از او

رویی است تو را که روح بفزاید از او

می دان که مرا چه آرزو آید از او

گر داد جفای روزگار ای دلخواه

بر موی سیاه من سپیدی را راه

در من به حقارت نتوان کرد نگاه

یک باز سپید به ز صد زاغ سیاه

آن شب که ز من جدا شدی ای دلخواه

دیدم شب خویش را چو زلف تو سیاه

هم در شب خویش بینم ان شاءالله

از عارض تو صبح و زرخسار تو ماه

چشمم ز تو شکر کرد بر بینایی

عقلم به تو دست یافت بر دانایی

رفتی زمن و چونت بخوانم نایی

ای رفتن تو چو رفتن برنایی

هستم ز جفای دوست در هر بابی

آسیمه سری، تر مژه ای بی خوابی

گر نیستمی ز عشق در هر بابی

دریا کنمی ز دیده هر محرابی

از بس که کنی ده دلی و ده رایی

ده بند ببندی و یکی نگشایی

اندر دل یکتای من ای بینایی

صد گونه غم است از آن دل ده تایی

گر هیچ به چشم یارم آزرمستی

با من دل آهنین او نرمستی

ور چشم فراق را زمن شرمستی

با دوست دم وصال من گرمستی