نه تلاش سیر گلشن، نه سر کنار جویی

نه هوای می پرستی، نه دماغ های و هویی

گل و سبزه جا نیابد ز هجوم تازگیها

به چمن اگر درآید، ز رخ تو رنگ و بویی

ز عبادت صراحی، مطلب نتیجه هرگز

[...]

در دیار غم به غیر از کودکان اشک ما

کی بود چندین دبستان طفل را مادر یکی

چو آن سربسته مینایی که دارد باده روشن

به جای چشم بیدارم، دل بیدار بایستی

باغبان چون نکند خنده ز بی عقلی تو؟

نخل خشکیم و ز ما میوه تر می طلبی

حاصل دنیا و دین را مفت نستاند کسی

بس که رایج گشت در بازار ما بی حاصلی

از بس که به ما نظر نداری

در خاطر ما گذر نداری

ای دختر رز، مسیح وقتی

مادر داری، پدر نداری

ای چرخ ناملایم، با مردمان چه داری؟

دنبال کار خود باش، با این و آن چه داری؟

صرصر! تنت چو مرگ است، دمسردی ات تگرگ است

کارت به شاخ و برگ است، با آشیان چه داری؟

طرب می چکد از صدای صراحی

مقام نشاط است جای صراحی

چو طفلی که افتد به دنبال مادر

قدح می دود از قفای صراحی

به رنگ سبو، قدردانی ندیدم

[...]

شکری شود زبانم، چو به حرف من بخندی

دوچمن شکفته گردم، چو تو یک دهن بخندی

سرکشی در صورت افتادگی زیبنده نیست

زلف را بایست یا افتادگی، یا سرکشی

ای روی تو سردفتر گلهای بهاری

بهر تو کند آب چمن آینه داری

چون بلبل صبح از پی وصلت نزند بال؟

خورشید ندارد گل رویی که تو داری

گیرم چو به زور از تو گل بوسه، مکن عیب

[...]

دهان غنچه، روی گل، جبین نسترن داری

گلستانی ست رخسارت، چه پروای چمن داری

به گردت چون نگردد فوج مرغان خزان دیده؟

که رنگین نوبهاری در حصار پیرهن داری

بس که از روی نزاکت بر ما می آیی

همچو گلبرگ، به امداد صبا می آیی

کو زبانی که چو آیی، به تو گویم که ز بزم

شب کجا رفتی و اکنون ز کجا می آیی

گریه آید چو مرا، خنده زنان وجه مپرس

[...]

به ز سر رشته عقل است گر از طره خویش

سر زنجیر به دست من دیوانه دهی

ای دل از بارش ابر مژه، ترسم که چو سیل

جغد را وعده به ویرانی کاشانه دهی

آشنا را نکنی بهر چه گلچین طمع؟

[...]

تا تو رفتی، زندگی رفت از برم، بازآ که من

چون چراغ مرده ام در انتظار زندگی

محنتم افکنده از پا، ورنه بی تکلیف مرگ

همچو راحت می گریزم از دیار زندگی

چون نباشم در خزان زندگی بی شاخ و برگ؟

[...]

دلا مخواب که در کارخانه قسمت

صفا به آینه دادند مزد بیداری

زمانه گفت به طغرا، مورز بیهده شعر

جواب داد که بیگار به ز بیکاری

هر طرف صد گل سیراب نشاط است، ولی

نیست یک گل که برآرد ز دلم خار غمی

گشودم لب که با مطرب برآرم یک نفس چون نی

هجوم ناله ام نگذاشت از بهر نفس جایی

خورشید مشت خاری ست، جایی که گل تو باشی

مه کاسه سفالی ست، آنجا که مل تو باشی

از جویبار فردوس، در زیر پل دود آب

چون سرو اگر خرامان، بر روی پل تو باشی

گل نورسی، ولیکن ز غرور تازگیها

چمن از پی ات گر آید، به بهار ما نیایی

سر خاک ما اسیران، شده موج خیز حسرت

ننهاده پا به کشتی، به مزار ما نیایی