نیست پروای علایق طبع وحشت‌دیده را

خار نتواند گرفتن دامن برچیده را

عشق می پاشد ز یکدیگر دل غم پیشه را

توتیا می سازد آخر زور می این شیشه را

حسن عالمسوز دارد بی قرار اندیشه را

نقش شیرین نعل در آتش گذارد تیشه را

زلف طرار تو می بندد زبان شانه را

در سخن می آورد لعل لبت پیمانه را

بی سرانجامی صفا بخشد دل دیوانه را

ترک رفت و رو بود جاروب این ویرانه را

نیل چشم زخم باشد زنگ کلفت سینه را

ناخن شیرست صیقل در نظر آیینه را

شوخی راز محبت می شکافد سینه را

آب این گوهر به طوفان می دهد گنجینه را

بیخودی فرش است در چشم و دل بی تاب ما

چون ره خوابیده بیداری ندارد خواب ما

می کند در پرده شب جلوه دایم روز ما

بی سیاهی نیست هرگز داغ عالمسوز ما

از گرانخوابی چو چشم دام آزادیم ما

غفلت ما نیست غفلت، خواب صیادیم ما

بر زبان حرف طلب هرگز نمی آریم ما

میهمان بی طلب را دوست می داریم ما

دور شو ای آستین از دیده گریان ما

مو نمی گنجد میان گریه و مژگان ما

به همواری توان بردن سبق از همرهان اینجا

به خودداری توان افتاد پیش از کاروان اینجا

به احسان همتم می‌کرد قارون اهل دنیا را

اگر می‌بود ممکن خرج کردن دخل بی‌جا را!

تمنای تو دارد در کشاکش آسمان‌ها را

هدف خمیازه آغوش می‌سازد کمان‌ها را

ز بدگویان امان خواهی، ز غیبت پاک کن لب را

به از ترک گزیدن نیست افسون مار و عقرب را

ز خط اندیشه نبود چهره آن سرو قامت را

نمی پوشد حجاب ابر خورشید قیامت را

کجا اندیشه عقباست عقل ذوفنونت را؟

که دارد فکر نان و جامه بیرون و درونت را

کند هر جا پریشان باد زلف مشکبارش را

نقاب روی عنبر می کند خجلت بهارش را

توجه نیست با دلهای سنگین عشق سرکش را

نمی باشد به هم آمیزشی یاقوت و آتش را