از عشق، سخن به بوالهوس نتوان گفت؛

با مرغ چمن، رنج قفس نتوان گفت!

فریاد، که دردی که مرا در دل از اوست

او نشنود و، بهیچ کس نتوان گفت!

قاصد که ازو به من خبر هیچ نگفت

گفتم که تو را یار مگر هیچ نگفت؟!

گفتا که چرا، گفتمش آن گفته بگو؟!

آهی به لب آورد و دگر هیچ نگفت!

ای خون دل پیر و جوان خورد دلت!

وی ز آهن و از سنگ گرو برده دلت!

زنهار، میازار دلم، میترسم

گردد ز دل آزردنم، آزرده دلت!

ای برده ز مهر تاب، ماه علمت

وی داده به خضر آب، خاک قدمت

وی ساخته کان خراب، نقش درمت

آن از تو کریمتر که داد این کرمت

گر از تو نهان، کس آید اندر کویت

وز دور گهی نظر گشاید سویت

بهتر که تمام عمر در پهلویت

بنشیند و از بیم نبیند رویت

در عهد کریم خان، شه ملک قباد

از سعی سلیم حاکم پاک نهاد

تعمیر چو یافت باغ فین، آذر گفت:

«آباد شده عمارت فین آباد»

هجر تو نصیبم ای دل افروز مباد

در جان من، این آتش جانسوز مباد

آن روز که من پیش توام، شب نشود

آن شب که تو در پیش منی، روز مباد

در تن، نفسی جان غمین، بیتو مباد

در باغ، شکفته یاسمین، بیتو مباد

تو مشغول عمارت زیر زمین

من میگویم: روی زمین، بیتو مباد

ایزد، همه عمر کامرانیت دهاد

با خلق زمانه مهربانیت دهاد

وز جام جم، آب زندگانیت دهاد

اینها همه درخور جوانیت دهاد!

شاها بروادت بجهان داد زیاد

عمرت ز همه جهانیان باد زیاد

خصمت نبود، ور بود آن، زاد زیاد

هر کس بودت دوست، بجان شادزیاد

آن کس که بچرخ، نقش اختر بندد

و آن کس که ببحر، آب گوهر بندد

نه بند ز دست دشمنت بگشاید

نه بر رخ بنده ی تو، در بر بندد

دیدم گلکی بصد دهان میخندد

گفتم: بطراوت چمن میخندد

گریان گریان، بلبلی از شاخ گلی

گفتا: که نه، بر گریه ی من میخندد

جان رفت و، دل از تو باز دردی دارد؛

اشک سرخی و رنگ زردی دارد

غافل منشین، که خاک غم پرور من

هر چند بباد رفته، گردی دارد

امشب که ز وصلم به طرب می‌گذرد

از غصه به من شبی عجب می‌گذرد

گر دم نزنم، فغان که غم می‌کشدم؛

ور شکوه کنم، آه که شب می‌گذرد

در کوی بتان، گاه نفس میگیرد؛

گفتیم: دل آنکه داد، پس میگیرد

در گوشه ی بام، گفت ماهی: رو رو

در کوچه ما دزد عسس میگیرد

وقت است بهار، باغ و راغ افروزد؛

وز لاله و گل، شمع و چراغ افروزد

گل، چهره اش از خون جگر گیرد رنگ؛

لاله، رخش از آتش داغ افروزد!

از خواب سیه روز تو، چون شب خیزد؛

چون شب، ز غمت یار بش از لب خیزد!

گوید: یا رب، یا رب او هر که شنید؛

از یک یار ب، هزار یا رب خیزد!

نایی ز نوا فتاده، تا نی برسد!

ساقی سر خم ستاده، تا می برسد!

یک ناله بسینه مانده، تا کی بکشیم؟!

یک جرعه نصیب ماست، تا کی برسد؟!

چون کار نظر بپاک بینی برسد

یا زور کمر بدار چینی برسد

نبود عجب ار، ز گفتگوی زن وشوی

زحمت ببرادران دینی برسد

صهبا، ز زکامش مژه چون پرنم شد؛

زین واقعه حال دوستان درهم شد

چون کند دو دندان، پی تاریخ آذر

گفتا که: دو از خوشه ی پروین کم شد»