شمعم که ز تست جانم ای جانانم

بی سوز تو زیست یک نفس نتوانم

گر باد وزد بر تو بمیرم در دم

ور دور شوی زمن برآید جانم

ترسم که شبی سحر دعائی بکنم

وز سوز به گریه های هائی بکنم

بیداد تو پیش دادگر بردارم

وز بی خبری ترا دعائی بکنم

هجر تو تباه کرد حالم چکنم

بگرفت ز جان بی تو ملالم چکنم

گفتی مگری منال در فرقت من

چون بی تو نگریم و ننالم چکنم

در از لب گوهر شکنش می خواهم

یک نکته ز شیرین دهنش می خواهم

او را همگی ز جان و دل می خواهند

اما نه بدینسان که منش می خواهم

هنگام وداع تا به منزل رفتیم

از آب دو دیده پای در گل رفتیم

توفیر سفر نگر که از صحبت تو

با دل برت آمدیم و بی دل رفتیم

ما گرچه به نطق طوطی خوش نفسیم

بر شکر گفته‌های سعدی مگسیم

در سنت شاعری به اجماع امم

هرگز من و سعدی به امامی نرسیم

ای چرخ ز گردش تو خرسند نیم

آزاد کنم که لایق بند نیم

گر میل تو بابی هنر نااهل است

من نیز چنان اهل و هنرمند نیم

هر شب چو شباهنگ بگرید با من

ناهید به آهنگ بگرید با من

وز جور تو سنگدل چو گریم بر خود

حقا که دل سنگ بگرید با من

در عشق تو کس تاب نیارد جز من

در شوره کسی تخم نکارد جز من

با دشمن و با دوست بدت می گویم

تا هیچکست دوست ندارد جز من

نه کارگر است چاره سازی با تو

نه درگیرد زبان درازی با تو

نه رام شوی به دلنوازی با من

مشکل کاریست عشق بازی با تو

آمد بنشست، گفت برخیز و برو!

مستی و دمید صبح، برخیز و برو

لب بر لب من نهاد و می گفت به راز

کای یار دلاویز میاویز و برو

ما را نبود دلی که کار آید ازو

جز ناله که هر دمی هزار آید ازو

چندان گریم که کوچه ها گل گردد

نی روید و ناله های زار آید ازو

جانکاه منی و دل‌فزای همه‌ای

دلبند منی و دلگشای همه‌ای

بیگانه شدی با من و این هیچم نیست

این می‌کشدم که آشنای همه‌ای

ای دل ز می غرور مستی تا کی

وی مرغ هوای عرش پستی تا کی

همکاسه روح القدسی، بهر دونان

دیوی و ددی و سگ پرستی تا کی

از سادگی و سلیمی و مسکینی

وز سرکشی و تکبر و خودبینی

بر آتش اگر نشانیم بنشینم

بر دیده اگر نشانمت ننشینی

هر دم ز من دلشده بیزار شوی

بی هیچ کینه ز من دل آزار شوی

قدر من دلسوخته دانی لیکن

روزی که به روز من گرفتار شوی

نه عشق شنیده ام بدین رسوائی

نه دلشده دیده ام بدین شیدائی

صبر اندک و عشق آمده دل رفته زدست

خصم آگه و او سرکش و من سودائی