از خنده مغاله چون فتد در رخ یار

از گریه کنم سرشک چون کور قطار

از خنده یار و گریه من ناچار

لوری بمغاله افتد آخر یکبار

غازی بکمند زلف شهریرا بست

آنگه بسنان غمزه خلقی را خست

دیوانه دلی دارم شوریده و مست

کان خسته و بسته دید و در غاری جست

اندر پیت ای دو دیده مستی رندند

هر پاکی را بتهمتی بربندند

جانا مکن از حرمت این ریش سفید

کاری که بران خط سیاهت بندند

چون فاختگان طوق برآوردی زود

طوقی که هزار بار ز اول بربود

رویت علم حسن بعالم بنمود

خوش بوده ای و خوشی و خوش خواهی بود

عشق رخ سو کمانک نیم پلاس

برکرد دل پلاس پوشان وسواس

دارد ز پی نیم پلاسش نسناس

ابدال کلیسیای ترسایان پاس

ای قد من از عشق تو چون قدرین داس

وز خون جگر دو دیده چون پر خون طاس

یاقوت زر ارم بدرینم پلاس

از بهر تو و تو خود مدان و مشناس

با مردم رند ایدل و جان لوند

خوردی ببرادری فراوان سوگند

کمتر گر ازین برادران ای فرزند

گر یوسف یعقوب نیم آخر چند

دل بستدم از کفشگری روی چو ماه

چون نجم کله دوز ز من شد دلخواه

آن نجم ازین ماه به آمد صد بار

چونانکه سر از پای و چو از کفش کلاه

خَلُّخی به غمِ خَلُّخ و اندیشهٔ غُز

با رغم سو کمان و اندیشهٔ بز

داریم بزی و سوکمانی که به جز

این را نتوان خواند شکر آن را تُز

بز دنبه ندارد اندرین نیست شکی

دارد بز من دو دنبه و شاخ یکی

ما دنبه اش را قباله بستیم و جکی

شاخ بز من به . . . ون هر بی نمکی

خر سر سر تو سزای زخم تبر است

وز روی قیاس کرد گوئی دگر است

لیکن بمیان هر دو فرق اینقدر است

کاینجا ملحد بزیر و آنجا زبر است

ای یار تبیره زن بایسته چو جان

وی همچو تبیره چست و باریک میان

دو رخ چو تبیره دارم ایجان جهان

یکچند بر اینم زن و یکچند بر آن

گازُر بچه‌ای به روی رَخشان خورشید

دو چشم من آب گیر دارد جاوید

زیرا که به آب است و به خورشید امید

مر گازر را تا بشود جامه سپید

درزی بچه در رنگ رزی آویزد

تا نام سپید کاریش برخیزد

آوخ چه بلا و رستخیز انگیزد

کان یار سپید کار رنگ آمیزد

ای نیم حلالزاده نیم خشوک

چون کعب کژی اسب تو حک هر لولوک

با تو بقمار بر نیایم بحدوک

بر تو بر من سر بسر توک بتوک

ای همچو مِهین مار برآویز و خشوک

بر زهر چو ماری و چو ماهی همه سوک

شست از طلب ترا شکستم خم و لوک

جای تو در آب تیره باد و گلِ شوک

بو نصر طبیب اگر دهی خمرا زود

گردد ز تو مریم و مسیحا خشنود

بفرست شراب تلخ بل تلخی از آنک

تا سال دگر رنج نخواهمت نمود

هم خانه سرست و سوزنی خر بنده

هست از خر و خر بنده جهان پرخنده

امشب یکتا کردم و فردا من و خر

کاه و جو هجو و آخر آگنده

در هجو من ای قوامی فرزانه

گر ماز شدی تا به سر خمخانه

من سوزنیم گنگ و نر و دیوانه

بندم و تیر هر دو از یکنانه

محمود جمال دین که با دوشمن و دوست

بر وعده تو خلاف را ناید پوست

آن وعده گندم تو امروز ایدوست

احسان کن و چون وعده برون آی زپوست