از شرم رخت چهره نهان دارد مهر

وز عشق تو تب در استخوان دارد مهر

مهر تو که نور مهر و مه سایهٔ اوست

من دارم و من گر آسمان دارد مهر

جان در غمت از جهان جدایی دارد

سر در رهت آرزوی پایی دارد

دل وصل تو می‌خواست، قضا گفت آری

این جغد کنون سرِ همایی دارد

زان پیش که خاک ما فلک کوزه کند

بازیچهٔ دور چرخ فیروزه کند

بر مرقد ما خرام تا روح قدس

از تربت تو حیات دریوزه کند

هجران تو چون وصال جاوید شود

مه از تو بِه از هزار خورشید شود

حسرت ز تو شیرین‌تر از امید شود

ای وای کسی که از تو نومید شود

نتوان ز غم تو دل به تدبیر برند

کودک نتوان به مهد از شیر برند

بر من نتوان بست به زنجیر دلت

وز تو نتوان دلم به شمشیر برند

چشمی دارم چو روی شیرین همه آب

بختی دارم چو چشم خسرو همه خواب

جسمی دارم چو جان مجنون همه درد

جانی دارم چو زلفِ لیلی همه تاب

منگر که دل ابن یمین پرخون شد

بنگر که ازین سرایِ فانی چون شد

مصحف به کف و چشم به ره، روی به دوست

با پیکِ اجل خنده زنان بیرون شد

خواهی که خدا کار نکو با تو کند

ارواح ملایک همه رو با تو کند

با هرچه رضایِ او در آن نیست مکن

یا راضی شو به هرچه او با تو کند

آن کز پی وصل او به جان می‌پویم

او با من و من جمله جهان می‌جویم

نی نی که من اویم و من واو را من

از تنگ مجالی سخنی می‌گویم

گه طعمهٔ مور اژدهایی سازی

گه از پر پشه‌‌ای همایی سازی

درهم شکنی کاسهٔ صد کسری را

تا دستهٔ کوزهٔ گدایی سازی

دلبستهٔ روزگار پر زرق شدن

یا شیفتهٔ بقایِ چون برق شدن

چون مردم اندک آشنا در گرداب

دستی زدنست و عاقبت غرق شدن

ای آنکه نداری به جهان هیچ نیاز

اندر گذر از عالم تحقیق و مجاز

خوش باش که این نفس عزیز است عزیز

می نوش که این قصه دراز است دراز

در کور دلی اگرچه بی انبازم

جمله چشمم به راه لطفش بازم

بر من به حقارت منگر گر مورم

من ساختهٔ صنع سلیمان سازم

گر دل ز غم عشق سلامت بودی

آماجگهِ تیرِ ملامت بودی

گویند قیامتی و دیداری هست

ای کاش که امروز قیامت بودی

شاها ز لباس نور عورم کردی

وز درگه خود به جور دورم کردی

سی سال همی مدح تو گفتم شب و روز

این جایزه‌ام بود که کورم کردی

ای دوست ز جمله نیک و بد بگذشتم

کافر بودم کنون مسلمان گشتم

هر چیز که آن خلافِ رای تو بود

گر خود همه دین است از آن برگشتم

این عمر به باد نوبهاران ماند

وین عیش به سیل کوهساران ماند

زنهار چنان بزی که بعد از مردن

انگشت گزیدنی به یاران ماند

عادت کن از جهان سه خصلت را

ای خواجه وقت مستی و هشیاری

دانی که چیست آن، بشنو از من

رادی و راستی و کم آزاری

تا تاجِ ولایت علی بر سرمی

هر روز ز روزِ رفته نیکوترمی

صد شکر که این که پیشوا، حیدرمی

از فضل خدا و پاکی مادرمی

با بط می‌گفت ماهی‌ای در تب و تاب

باشد که به جوی رفته باز آید آب

بط گفت چو من قدید گشتم تو کباب

دنیا پس مرگ ما چه دریا چه سراب