من نامده‌ام که جان ز میدان ببرم

آب آمده‌ام برای طفلان ببرم

جان گر بدهم برای آبی سهل است

آب ار ببرم به است تا جان ببرم

هر چند ز معصیت گران شد بارم

امید نجات نیست در کردارم

چون خوار خورد به پای گل آب چه باک

در پای گل یل محمد خارم

نه غزه به طاعت و نه ننگ و نامم

خالی بود از می حقیقت جامم

اسباب امیدواری من این است

کامروز سواد لشگر اسلامم

نه کار بدین و نه به ایمان دارم

نه خصلت مومن نه مسلمان دارم

دامان محبت علی را اما

بیرون ننکم ز دست تا جان دارم

یا رب اگر از اهل گناهم چه کنم

یا عاصیم و گمشده راهم چه کنم

حاشا نتوان نمود خود می‌دانم

مردود و لئیم و روسیاهم چه کنم

گر لقمه نان شود به یکصد تومان

هرگز نکنم دعا که گردد ارزان

بنده به سراغ بندگی باید رفت

رزاق خدا بود چه ارزان چه گران

هر چند تلاش کردم اندر ثقلین

از بهر علاج درد خلق کونین

دیدم که بود تمام درها مسدود

از هر طرفی به غیر درگاه حسین

هرچند که بر غمم سبب گشت حسین

چون نور ز دیده محتجب گشت حسین

صد شکر که اندر سفر کرب و بلا

قربان حسین تشنه لب گشت حسین

شاهنشه کربلا حسین است حسین

قربان ره خدا حسین است حسین

فریادرس تمام خلق عرصات

فردا به صف جزا حسین است حسین

جانا به من ارجو کنی افزون کن

زین بیش مرا به عشق خود مفتون کن

شکرانه اینکه چون منی در دامت

مرغان دیگر را ز قفس بیرون کن

یا رب سگ نفس را مسلمانش کن

در آخر کار از اهل ایمانش کن

بسته است کمر که در جهنم بروم

از این عمل زشت پشیمانش کن

ای آنکه بود لطف و کرم عادت تو

افتاده سرم به زیر از خجلت تو

از جمله کار و بار خود نومیدم

اما دارم امید بر رحمت تو

از کتم عدم چه آشکارم کردی

مختار تمام کار و بارم کردی

خواهی گرم از گنه بسوزی به چه رو

بر بخشش خود امیدوارم کردی

خواهی به تمام سروران سر باشی

آسوده ز گیر و دار محشر باشی

باید ز صفا و صدق و اخلاص و ادب

خاک قدم آل پیمبر باشی

هر کس زده دست خود به دامان کسی

جسته است برای درد خود ملتمسی

من هم به حسین بن علی دارم چشم

چون نیست جز او به حشر فریادرسی

یا رب به من و روی سیاهم نظری

کز خیر نمانده در وجودم اثری

گر عفو تو شامل گنه‌کاران است

دیگر نبود ز من گنه‌کارتری

ایهشت بهتش رحمتت را سببی

دوزخ ز لهیب غضب بو لهبی

«یا من سبقت رحتمک من غضبک»

رحمت چه بود دگر نماند غضبی

ای سرور دین خسرو اقلیم رضا

سلطان خراسان و غریب الغربا

در شان تو این بس که رضا در اعداد

یکسان شده با هزار و یک نام خدا

آن مونس فرزانه که ما را بود استاد

چون ملک جهان را ز پی خلد ز کف داد

(صامت) بنوشت از پی تاریخ وفاتش

رضوان به نوا جای نوایی به جنان داد