درین‌کتاب پریشان نبینی از تربیتت

عجب مدار که چون حال من پریشانست

هزار شکر که با یک جهان پریشانی

چو تار طرهٔ دلدار عنبرافشانست

خازن میر معظم راوی اشعار من

آنکه می گوید بلا مفتون بالای منست

راوی شعر منست اما چو نیکو بنگری

راوی اشعار نبود دزد کالای منست

طبع موزون مرا دزدید و چون پرسم سبب

[...]

رنج بیوقت و مرگ بی‌هنگام

پیشکار وبا و طاعون است

چون کسی بی‌محل به خشم آید

زود بگریز ازو که مجنون است

ساده‌رویی که میل باده کند

[...]

منافق آنچنان داند ز تلبیس

که افعال بدش با خلق نیکوست

نمی‌داندکه چشم اهل معنی

صفای مغز را می‌بیند از پوست

نفس امارهٔ تو دشمن تست

چون شود کشته دوست گردد دوست

تن تو پوست هست و مغز تو جان

مغزت ار آرزوست بفکن پوست

امید عیش مدار از جهان بوقلمون

که هر دمش چو مخنث طبیعتان رنگیست

ولی تو سخت ازین غافلی که از هر رنگ

بسان مرد مخنث به دامنت ننگیست

ز عهد مهد تا پایان پیری

ترا هر آنی ای فرزند حالیست

منت سربسته گویم تا بدانی

به‌حد خویش هر نقصی کمالیست

ای دل از جویی که جز احمد کسش‌ میراب نیست

چون شوی سیراب چون میراب خود سیراب نیست

جو چه باشد بحر بی‌پایان که هر یک‌قطره‌اش

صدهزاران لجهٔ ژرفست کش پایاب نیست

زینگونه که امروز کند خواجه تغافل

گویی خبرش نیست ز فردای قیامت

امروز مگر توبه کند چاره و گرنه

فردا نپذیرند ازو عذر ندامت

ای کعبه به ما از ما نزدیکتری امّا

در چشم شترداران دورست بیابانت

ما زخم مغیلانت مرهم شمریم امّا

بس کس که نهد مرهم بر زخم مغیلانت

ذکر خیری که پیش ازین بودت

از تو و رفتگان ملعونت

به دو فتحه فزون و یک یا کم

باد تا روز حشر در کونت

چو از نعمت حق شود بنده غافل

خداوند بر وی بلایی فرستد

تو گویی بلا نعمتی هست دیگر

که غافل ز بیمش خدا را پرستد

آه مظلوم تیر دلدوزیست

که ز شست قضا رهاگردد

گر رسد بر نشان عجب نبود

تیر از آن شست کی رها گردد

ای وزیری که به دهر آنچه بود دلخواهت

همه از فضل خداوند میسر گردد

گر چکد نقطه‌ای از کلک تو در بحر محیط

چون سخنهای تو موجش همه‌ گوهر‌ گردد

پشه در سایهٔ اقبال تو سیمرغ شود

[...]

بخیل چون زر قلبست و پند چون آتش

نه زرّ قلب ز آتش سیاه‌ترگردد

ز حرص مال بخیلا مگو به ترک مآل

از آن بترس که روزیت بخت برگردد

نفس کافر زنی است زانیّه

که به بیگانه رام می گردد

بسته از روزی حلال نظر

پی رزق حرام می گردد

آنکه تیز از لطیفه نشناسد

چه خبر از اصول دین دارد

نیست‌ جرمش ز بانگ بی‌هنگام

چکند بینوا همین دارد

مست کز بول خود وضو گیرد

از چه آن را طهارت انگارد

حال احمق به دوستیست چنانک

بدکند با تو نیک پندارد

بیا به خویش به گوهر نصیحتی داری

چو خویشتن نپذیری مگوکه نپذیرد

بسا طبیب که دردی نکو علاج کند

ولیک خود به همان درد عاقبت میرد

ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق

چون مهر فلک هرکه به حان مهر تو و‌رزد

دارد رخم از خون جگر رنگ طبرخون

با آنکه بود شعر مرا طعم طبر زد

این پارسیان راکه به صد بیت ستودم

[...]