آن کیست که بی تو ساعتی خوشدل بود.

بیا ای مفرح کربت و مونس غربت

کلام کنور الربی فاح غضا

و قد غازلته شابیب قطر

و ریح الشمال جرت ثم جرت

علی صفحه الارض اذیال عطر

و عرف الخزامی و عرف الندامی

[...]

ویحک ای صورت منصور نه باغی نه سرای

بل بهشتی که به دنیات فرستاد خدای

بوده نقاش خرد در شجرت متواری

شده فراش صبا در چمنت ناپروای

ای به چشمم عزیزتر گردی

کز زمین عطف دامن تو برفت

از تو باز آمدن که یارد خواست؟

شکر این آمدن که داند گفت؟

فاتت تجر علی السماء ذیولها

میاسه الاعطاف فی جاراتها

غداء مهما انشدت سجدت لها

سیاره الافلاک فی اوجاتها

و تمنت الشهب الثواقب انها

[...]

بر آنی که غم بر دل من گماری

من از غم نترسم، بیا تا چه داری

بای حکم زمان صرت متخذا

ریم الفلا بدلا من ریم اهلیکا

خدای را به همه حال زیر پرده صنع

خزینه های علوم است و گنجهای حکم

سخن به که ماند ز ما یادگار

که ما بر گذاریم و او پایدار

در شش جهت آنچه گرد ما گستردند

در پنج حواس و چار طبع آوردند

بس گرسنه اند و عالمی را خوردند

این هفت که در دروازه می گردند

آن خسروان که نام نکو کسب کرده اند

رفتند و یادگار از ایشان جز آن نماند

نوشین روان اگر چه فراوانش گنج بود

جز نام نیک از پس نوشین روان نماند

اگر شمایل حلمش به باد برگذرد

دهد شکوه تجلیش باد را لنگر

وگر فضایل طبعش به کوه برشمرند

سبک ز خاصیتش کوه را برآید پر

ایمن مشو ای حکم تو از حکم سدوم

از تیر سحرگاه و دعای مظلوم

از رعیت شهی که مایه ربود

بن دیوار کند و بام اندود

بشامل عدله فی الارض ترعی

مع الاسد السوائم فی المسام

ولا تعدوا الذئاب علی نعاج

ولا تهوی البزاه الی حمام

هر که در راه عشق صادق نیست

جز مرایی و جز منافق نیست

فرمان ترا که باد نافذ

بر جان رهی کشد به پیشت

عدل کن زانکه در ولایت دل

در پیغمبری زند عادل

آن روز مباد هرگز ای جان و جهان

کز وصل تو محروم شود این دل و جان

ای رای تو بر سپهر تدبیر

صورتگر آفتاب تقدیر

راز کره پیاز مانند

پیش دل تو برهنه چون سیر