ای آنکه غمت پردگی محمل ماست

حسن تو چو گل دمیده ز آب و گل ماست

تو خواه به گل نشین و خواهی با خار

کآنکس که ربوده دل ز ما در بر ماست

ای شمع گرت ذوق غم آموختن است

این سوختن تو عمر اندوختن است

ور ز آن که برای مجلس افروختن است

صد بار نسوختن به از سوختن است

باز از سر ناز می به اغیار ده است

وز آتش رشک بر دلم داغ نه است

چون شیشه می ز تلخکامی در بزم

می‌خندم و گریه در گلویم گره است

امشب چمنت به آب و تابی شده است

کز عکس رخت باده گلابی شده است

زینگونه که یافت از جمال تو فروغ

فرد است که ماه آفتابی شده است

دورت آورد کآفتابی می‌خواست

حسنت پرورد کآب و تابی می‌خواست

نی‌نی غلطم غلط که معشوق ازل

در خورد نقاب خود جمالی می‌خواست

دل مهمانست و میزبانش غم تست

جانم جسم و روح و روانش غم تست

قربان سر غمت شدن بی‌ادبی‌ست

قربان دلم شوم که جانش غم تست

گیرم که ز آه و ناله‌ات صد حشرست

بی گریه مباش کان سپاه ظفرست

نی خون جگر که خون هر عضو که هست

چون درنگری امانت چشم ترست

می نوش کنون که ابر رحمت بارست

بر هر نفست متاع حسرت بارست

گویند که سبحه صیقل دین و دل است

خوش باش که این کرشمه با زنارست

از مرگ گل حیات بی‌رنگترست

این نغمه از آن نغمه کج آهنگترست

بر من که چو مردمک به هیچم خرسند

از چشم جهانیان جهان تنگترست

این نسخه که بر شیشه نادان سنگست

بر جلوه او ساحت دانش تنگست

خلدیست که صد رنگ بود هر برگش

وین طرفه که چون درنگری یک رنگست

این روح که شمع مجلس افروز منست

فرداست که نه زآن تو نه زآن منست

طاسی‌ست به گرمابه عالم این عمر

پر ساختنش بهر تهی ساختنست

بر من که چو ابر پایم از دامانست

گر برق شوم گرم روی بهتانست

کاهل قدمم چنان که گر اشک شوم

صد مرحله‌ام ز دیده تا مژگانست

بی روی تو بر دیده نظر بهتانست

ور یوسف بیندی بر او تاوانست

زین پیش در او گر نگهی یافتمی

پنداشتمی که سایه مژگانست

در بحر جهان که ساحلش افواهست

موجش چو طپانچه اجل جانکاهست

اطفال اگر شوند غرقه تو مترس

این بحر عمیق نیست قد کوتاهست

گرد گلت از رشک عرق می‌بایست

ملک خوبی بدین نسق می‌بایست

رویت ورقی ز مصحف خوبی بود

بسم اللهی برین ورق می‌بایست

این اسب که چون خواجه ما فرتوتیست

بر اسب نشسته خواجه بس مبهوتیست

از پای چهار پایه از تن تخته

القصه که خوش مصالح تابوتیست

دور از تو دلم چو سینه آهستانی‌ست

آتشکده‌ای کنون گیاهستانی‌ست

هر ذره ز کوی تو چو ماهستانی‌ست

هر لختم چون دیده نگاهستانی‌ست

داریم بتی که در بنی‌‌آدم نیست

از عالم حسن است ازین عالم نیست

طوری‌‌ست ز پرتو رخش گازرگاه

اما طوری که موسیش محرم نیست

کوته خردی که شرمسار از من نیست

طعن سخنم زند که پر روشن نیست

ادراک ابوجهل چو ناقص باشد

نقصان کلام حضرت ذوالمن نیست

از دیده به سوی دوست پیوسته رهی‌ست

هر یک مژه راه کاروان نگهی‌ست

آنجا که شود صبح رخش نورفشان

خورشید در آن حریم بخت سیهی‌ست