ای دل از خاطر برون کن طره جانانه را

یاد دارد چون تو این زنجیر، صد دیوانه را

ساغر از پا گربیفتد، می پرستان را چه غم

شیشه می گیرد به گردن، خون صد پیمانه را

باران سنگ فتنه اگر دیرتررسد

از خود چو لاله رخنه برآرد ایاغ ما

نخل از چه ره بلند شود، گل کجا دمد

چون باغ کاغذین، دو وجب نیست باغ ما

گر به سوی دیده، اشکم برنگردد دور نیست

کی شناسد کودک یکروزه، جای خویش را

می گزد همچو نغمه خارج

بی قدح، سیر ماهتاب مرا

به تمنای آتشین رویی

می دهد گریه، سر به آب مرا

از اسم بی مسما، خیزد همیشه خواری

پا می نهند بر سر، دایم گل زمین را

تازه شد از روی یار، چشم جدا دل جدا

چید گل از نوبهار، چشم جدا دل جدا

وعده چو کردی بیا، کم نه ای از طفل اشک

چند کشد انتظار، چشم جدا دل جدا

گر بود بند قبا از موی گل باریکتر

می کند همرنگ داغ لاله، پهلوی ترا

از باده پس نیامد، رنگ پریده ما

برگشتگی ندارد، صید رمیده ما

دیشب به ما درآویخت، امشب ز ما عنان تافت

گویی ندیده ما را، آن شوخ دیده ما

کندیم دل ز شمشاد، از بهر آن سهی قد

[...]

شکوه دانه و دام از نفس انداخت مرا

شور بیهوده ز چشم قفس انداخت مرا

منم آن شعله ناقص که پی کسب کمال

آتش افروز به دامان خس انداخت مرا

عاقبت شورش بیجای سیه مستی عشق

[...]

برگ گل تازه را، جام طرب ساختیم

تا نرود تازگی همچو جم از نام ما

در چمنی کز زمین، سبزه چو فواره جست

بر لب جو می چکد، تشنگی از کام ما

به سوی خاکساران محبت جلوه ای سر کن

بساط ارغوان در سرزمین زعفران بگشا

دلخوشی نمی داند، راه خانه ما را

غم ز روی هم خیزد، آب و دانه ما را

فصل گلگشت چمن شد ای گل رعنا بیا

برگ عیش از کف مده، با ساغر و مینا بیا

ما غم انگیزیم، نه گل تاب ما دارد نه خار

تا نبینی باغ را پژمرده، پیش از ما بیا

دست می باید ز ایران شست پیش از سیر هند

[...]

یار سرگرم حیا، من ادب آموز نگاه

چشم تا کار کند، شرم و حجاب است اینجا

جامده آیینه را نزدیک، کان دور از ادب

تکیه گاه خویش می خواهد سر زانوت را

غنچه من! چون گل مهتاب از بس نازکی

با دماغ یاسمین نتوان شنیدن بوت را

گشت خداکارساز، عاشق جانباز را

کیست که بر هم زند،کار خداساز را

به پای شوق گشتم هرطرف بسیار در صحرا

کشیدم شکل حیرانی بدین پرگار در صحرا

ندارد شهر، میدان غبارانگیزی آهم

به سان گردباد استاده ام ناچار در صحرا

نسیم نرگس مستت کند چون شهرپیمایی

[...]

ما بیخبران، راست رو بزم خطاییم

چون تیر کمانچه، نشناسیم هدف را

پیش هر باد، ز بی برگی خود می نالد

در غم بند زبان نیست نی بیشه ما

پیش ازان کز عدم آید خبر لشکر نور

زنگ صف بست در آیینه اندیشه ما

غارتگر حیا نکنی جام باده را

نکهت فزون بود گل کم آب داده را

ابری ندیده ام که نبیند به چشم کم

این قطره های اشک ز باران زیاده را

در خوان عیش نیست به از باده شربتی

[...]