عامی داند ز خود به خود نتوان رست

دور از همه ریش بر دم صوفی بست

ای عامی خر بدین روش من سگ تو

خوش پای که داری دم گاوی در دست

در عهد تو قند را عتابی دگر است

اندیشه داد و احتسابی دگر است

از جامه کاغذینش پیداست که باز

با آن لب شیرین شکرآبی دگر است

تا دیده همی نگه به دست تو گماشت

دیباچه به خون دل ز دست تو نگاشت

خوشدل خورو خون ریز، مریزاد آن چشم

وان دست که این حنا به دست تو گذاشت

در معرفت مفتی عرفان پرداخت

تا چیست علامتت چو دستار انداخت

آن دیده بجو که بی نشان فهم کنی

تا کی خواهی خر نر از خایه شناخت

مفتی بر آن کش همه جهل آئین است

با کفر کذا حدیث علم ودین است

این دور ز نفس کار و آن دیر نفس

افسانه لاف در غریبی این است

صوفی کش از ارواح مکرم سخن است

ز نقحبه ز فرق تا قدم ما و من است

با دعوی آنکه جامه جانش قباست

هفتاد و دو ملت به یکی پیرهن است

تا ز لگد آرد اسب چون خیزد راست

قچ حمله شاخ جنگی انگیخت چو خاست

ز نقحبگی شاخ و لگد نز در خوست

زآنست که بر به هیات جنس دو پاست

لعلت که بشد امید و بیمش باقی است

اوصاف حسن رفت و ذمیمش باقی است

خون دو جهان بخورد یک کاسه و باز

زنقحبه همان دو قورت و نیمش باقی است

زاهد چکد اشکی به ریا باد این است

سیلی که بکند دین ز بنیاد این است

تا مرد ز گریه ریا دیده ندوخت

هم خیک درید و هم خر افتاد این است

دل در تابت ز پیچش دستار است

سردزد که پیچ و تاب بر تن بار است

چون نیست ز خروار معارف مشتی

آن خرمن اگر به گوشه کاه انبار است

سردار مرا بتی که هفت آمد و هشت

وز روی عمل محل بند آمد و کشت

زنهارش به هجر و وصل مستا کاین دو

هفتاد جهنم است و هشتاد بهشت

سرمایه کاستی فزود من و تو است

پیرایه ملعنت درود من و تو است

دور از من و تو اگر حقیقت خواهی

ز نقحبه واقعی وجود من و تو است

در بوس نهان ضنت لعلت فاش است

وین تنگ روی همی نخود باماش است

از گندم خال جو فروشش عدسی

آنجا مگذر که مته بر خشخاش است

تا چند به خود مهر و به یزدان کینت

حق جوئی و کفر و حق پرستی دینت

خود نیز بر آن خرگله کثرت بینی

سگ بچه کند به چشم وحدت بینت

آن حسن بدیع را حسابی دگر است

بر طلعت مهر و مه نقابی دگر است

مسرای زمهر و مه که آن جبهه وروی

ماهی دگر است و آفتابی دگر است

افزود اگرش به لاله سنبل چه کم است

آمد سوسن طراز سوری چه غم است

فرمان خط از عزل تعلق ما را

سردار مثال مصطفی و رقم است

همت به دو کار بر یک انسان نگماشت

وان سفله که خود گرفت یزدان بگذاشت

در هر دو منه پای طلب کز یک دست

زنقحبه دو هندوانه بر نتوان داشت

واعظ در باغ سبزش روضه مینواست

وان کرمک پس مرز و خیار لب جو است

افتادش از این بهاره کاری غرض آنک

تا بر سر پالیز کسان گیرد دوست

امکان که به واجب از سلاله طین است

نقش دو یمین دیده وارون بین است

هستش همه چیز و نیست هیچش آری

ضرب المثل پیه و پیازک این است

بس مردم دیده در هوای تو گریست

چو آذر در گل نقش بر... زیست

سردار اگرت مردمک این است و سرشک

تا چشم زنی جای تر است و بچه نیست