چون با دل تو نیست وفا در یک پوست

در چشم تو یک رنگ بود دشمن و دوست

بس بس که شکایت تو ناکرده به است

رو رو که حکایت تو ناگفته نکوست

گفتم که به عاشقی نشاید پیوست

چون روی تو دیدم دلم از گفته بخست

بر گفته خود گر نروم عذرم هست

رفته ست مرا عنان تدبیر از دست

چون عشق تو عقل را گریبان بگرفت

جادو ز تو انگشت به دندان بگرفت

سودای تو چون ملک دل و جان بگرفت

چندانکه دلش خواست دو چندان بگرفت

چون نیست در این زمانه سودی ز خرد

جز بی خرد از زمانه بر می نخورد

ای دوست بیار آنچه خرد را ببرد

باشد که زمانه سوی ما به نگرد

در تو نگرم که هر که در تو نگرد

گر دل نبرد رنگ غم از دل ببرد

می با تو خورم که هر که می با تو خورد

از راه ملامت به سلامت گذرد

تا بر سر من قیامت عشق رسید

چشمم اثر سلامت عشق ندید

از بس که دلم غرامت عشق کشید

شد بر دو رخم علامت عشق پدید

هجر تو وباست هر کجا بر گذرد

زو پرده عمر و زندگانی بدرد

چشمم به لبت همیشه زان می نگرد

گویند که یاقوت وبا را ببرد

تا باد عتاب تو به من روی نهاد

بی جرم مرا چو خاک برداد به باد

تا کرد دلم زاتش عشقت فریاد

از هر مژه ایم جوی آبی بگشاد

روی تو روایت همه از نور کند

حسن تو حکایت همه از حور کند

وصل تو مرا ز خویشتن دور کند

تا مشک مرا به رنگ کافور کند

گر هیچ دلم به دلبری نگراید

گر در بر من دلی نباشد شاید

از دادن دل مرا نمی بخشاید

دلدار پسندیده دل می باید

روی تو به چشم آتش بی دود نمود

دل گفت که بی دود کدام آتش بود

خط تو برون دمید چون ز آتش دود

دودی که از او آتش عشقم بفزود

آن بت که به رخسار بهار آراید

چون رعد همی نالم و رحمش ناید

چون برق به خنده تا لبی بگشاید

چون ابر مرا گریستن فرماید

تا از خط مشکین توام هجر افتاد

صد چشمه کافور ز چشمم بگشاد

گر زلف چو عنبر توام ندهد داد

چون عود به سوختن رضا باید داد

گل رنگ ز روی لاله رنگ توبرد

در جنگ مرا ناله چنگ تو برد

تنگی دلم از دهان تنگ تو برد

بی دل زید آنکه دل ز چنگ تو برد

پر نور شود دیده چو در می نگرد

تا می نخوری دل ز طرب برنخورد

گویی که می از دل ببرد هوش و خرد

برخیز و می آر چون نیابد چه برد

گرچه غم تو رخم به خون می شوید

عشق تو دراین دلم فزون می روید

آن است که عشق تو زبون می جوید

ورنه شکر تو تلخ چون می گوید

آن بت که همی وعده مجازی دارد

بردن دل و جان من به بازی دارد

شب های مرا دراز کرده ست زعشق

آری شب عاشقان درازی دارد

سبزی و چو سبزه آبدار ای دلبر

من بی تو چو گل میان خار ای دلبر

هستی به دو رخساره بهار ای دلبر

زان سبز و خوشی بهار وار ای دلبر

با حادثه دهر چه روباه و چه شیر

کس را چو بقا نیست چه بد دل چه دلیر

امروز چو دی برفت و برنامد دیر

فردا که بیاید برود همچو پریر

آن مرکب آب مادر خاک پدر

دارد گه کار از پدر خویش حذر

بی مادر خود نام نگیرد به هنر

هرگز نرود با پدر خود به سفر