اندر دل من عشق تو چون نور یقین است

بر دیده من نام تو چون نقش نگین است‌

در طبع من و همت من تا بقیامت

مهر تو چو جانست و وفای تو چو دین است‌

تندی کنی و خیره کشیت آئین است

تو دیلمی و عادت دیلم این است

زوبینت ز نرگس سپر از نسرین است

پیرایهٔ دیلم سپر و زوبین است

ای دل اگرت بصیرت حق بین است

پیوسته براق همّتت در زین است

چون مور میان ببند در خدمت خلق

کان ملک سلیمان که شنیدی این است

هر چند که دل را غم عشق آیین است

چشم است که آفت دل مسکین است

من معترفم که شاهد دل معنی است

اما چه کنم؟ که چشم صورت بین است

در مرگ، حیاتِ اهل داد و دین است

وز مرگ، روانِ پاک را تمکین است

آن مرگ لقاست، نی جفا و کین است

نامرده همی میرد و مرگش این است

دور است ز تو نظر بهانه اینست

کاین دیدهٔ ما هنوز صورت بین است

اهلیت روی تو ندارد لیکن

چون برکند از تو دل که جان شیرین است

گویند که عشق عاقبت تسکین است

اول شور است و عاقبت تمکین است

هر چند ز آسیا است سنگ زیرین

این صورت بی‌قرار بالا بین است

غصنی سخنان تو چو جان شیرین است

روح القدس از گلبن تو گلچین است

نظم تو چو نظم خوشه پروین است

شعری که ز نثر برگذشته‌ست این است

دی گفت مرا دلت چرا غمگین است

دربند کدام دلبر شیرین است

دادم به کفش آینه گفتم بنگر

کآنکس که دل مرا ربوده‌ست این است

ترشی تو ولیک نکته‌ات شیرین است

یک نکته تو لایق صد تحسین است

چون نکته شنیدم از دهانت گفتم

درّی که ز کون خر بیفتد این است

من گنجم اگر خرابیم آیین است

غم نیست ولی زمانه صورت بین است

درویشم و خوشدلم بدرویشی خود

اینم هنرست و عیب من هم این است

دردی کش عشق جمله صافی بین است

دریاب که مشرب حقیقت این است

هر باده کز کف دوست رسد

چون روی ترش نمیکنی شیرین است

به لب تا نغمة عیشم قرین است

مدار چرخ برچین ِ جبین است

شکوهم مانع افتادگی نیست

سرم بر چرخ و رویم بر زمین است

نظر جایی نمی‌اندازم از بیم

[...]

نفس تو، که تن پروریش آیین است

که در هوس چرب و، گهی شیرین است

تن همچو رگ گردن خود کرده قوی

از حق مگذر، بندگی حق این است؟!

نی در دل من غمی از آن و این است

نی وسوسهٔ عادت و رسم و دین است

آن جا که منم نه ماه و نی پروین است

آن جا همه حق و دیدهٔ حق بین است

فقر فقرا نه جامهٔ رنگین است

یا جبهٔ شال و خرقهٔ پشمین است

مقصود دلا نه طعن و نی تحسین است

مطلوب ز فقر در فنا تمکین است

مفتی بر آن کش همه جهل آئین است

با کفر کذا حدیث علم ودین است

این دور ز نفس کار و آن دیر نفس

افسانه لاف در غریبی این است

امکان که به واجب از سلاله طین است

نقش دو یمین دیده وارون بین است

هستش همه چیز و نیست هیچش آری

ضرب المثل پیه و پیازک این است

آن را که فنا شیوهٔ فقر آیین است

نی کشف و یقین نه معرفت نه دین است

رفت او ز میان همی خدا ماند خدا

الْفَقْرُ اذا تَمَّ هُوَ اللّهُ این است

هرچند که دل را غمِ عشق آیین است

چشم است که آفتِ دلِ مسکین است

من معترفم که شاهد دل معنی است

اما چه کنم که چشم صورت بین است