گنجور » شعرهای با وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی) و حروف روی یشاست

مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۳۹

هر درویشی که در شکست خویش استتا ظن نبری که او خیال اندیش است
آنجا که سراپردهٔ آنخوش کیش استاز کون و مکان و کل عالم پیش است

هر جان که به نور قدس پیش اندیش است

از خویش برون نیست همه در خویش است

یک ذرّه خیالِ غیر در باطن تو

تخم دو هزارکوه آتش بیش است

چندانکه مرا میل به رفتن بیش است

این نفس سگم بر سر کار خویش است

گر من به خودی خویشتن خواهم رفت

ای بس که ز پس ماندگی در پیش است

شمع آمد و گفت: هر دم آتش بیش است

وامشب تنم از گریه به روز خویش است

گر میگریم به زاری زار رواست

تا غسل کنم که کشتنم در پیش است

دنیا که از او دل اسیران ریش است
پامال غمش، توانگر و درویش است
نیشش، همه جانگزاتر از شربت مرگ
نوشش، چو نکو نگه کنی، هم نیش است

پیوسته دلم ز جور خویشان، ریش است
وین جور و جفای خلق، از حد بیش است
بیگانه به بیگانه، ندارد کاری
خویش است که در پی شکست خویش است

هر چند که اضطراب بیش از پیش است
هم صبر صلاح دل بیش اندیش است
محروم ز خدمت تو کاری صعبست
لیکن چه کنم واقعه ای در پیش است

آن را که به مقصود رهی در پیش است
خرسند به مقصود رسان از خویش است
چون راهروی ز کاروان دور افتاد
مشتاق به کاروان ز منزل بیش است