در سمجی چون توانم آرامیدن

کز تنگی آن نمی توان خسبیدن

یارب که همی به چشم خواهم دیدن

جایی که در او فراخ بتوان دیدن

می خوردن و گرد نیکوان گردیدن

به زآن‌ که به زرق زاهدی ورزیدن

گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود

پس روی بهشت کس نخواهد دیدن

رفتی پسرا دوش بمی نوشیدن

بودت هوس یار اگر ورزیدن

روی تو بکنده اند معلومم شد

من روی نو کنده چون توانم دیدن

ای عادت تو خشم و جفا ورزیدن

وز چشم تو شاید این سخن پرسیدن

زینگونه که ابروی تو با چشم خوش است

او را ز چه رو نمیتواند دیدن

در منزل او وقت خبر پرسیدن

خون شد دلم از بانگ صدا بشنیدن

گفتم که کجا توان مر او را دیدن

گفتا که کجا توان مر او را دیدن

در جامه زقوت به بود کوشیدن

کس نیست چو در بند شکم کاویدن

(بر سفره خان رفت چو دستار بخرج)

(بر سر نتوان دراز خان پیچیدن)

چون غنچه خراب گردم از خندیدن

پژمردگی‌ام چو گل بود در چیدن

از تابش دل، تن ضعیفم شده است

این رشته زبون‌تر شود از تابیدن