عصیان خلایق ار چه صحرا صحراست

در پیش عنایت تو یک برگ گیاست

هر چند گناه ماست کشتی کشتی

غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

هر چند گنهکار است آخر علوی است

فرزند پیمبر است و از آل علی است

زنهار شها که بیش از این مازارش

زیرا که به روز حشر خصمانش قوی است

مستی زمی عشق و نه مستی زمی است

وآن کس که زمی مست بود مست کی است

دیوانه بهار دید گفتا که دَی است

جنبیدن هر کسی از آنجا که وی است

مقصود من از جمالت ای جان نظری است

این خود نبود چو...............ی است

من خود دانم که عشق تو بسته دری است

لیکن چه کنم مرا هوسناک سری است

عالم بر رندان به مثل جام می است

ساقی و حریف و جام می جمله وی است

دریا و حباب و موج آبست بر ما

خود جام حباب خالی از آب کی است

مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است

لیلی بمثل قطره و مجنون سیلی است

یونس بدرون ماهی اندر صورت

ماهی بدرون یونس اندر معنی است

مرا ز عشق نه عقل و نه دین و نه دنیاست

چه زندگیست که من دارم این چه رسوائی است

در پای امید ماست هر جا خاری است

بر شیشه ی عمر ماست هر جا سنگی است

در هند که دیده را غبارش مددی است

هر قبضهٔ خاک خلد را دست ردیی است

هر سو طاووس مست بر نخل بلند

همچون سبد گل بسر سرو قدی است