امروز منم خسته ازین بحر فضول

سیر آمده یکبارگی از جان ملول

کردند ز کار هر دو کونم معزول

خود را بدروغ چند دارم مشغول

گر حکمت محض خواهی و علم اصول

از لوح دلت بشوی این نقش فضول

گر بی تکرار علم حاصل نشود

پس عَلمنی چراست در شأن رسول

هیهات و ان تکون فی العشق ملول

و العاشق فی العشق صبور و حمول

اذ امکنک العیش بعیش موصول

لاتغفل فالزّمان لازال تحول

خواهی که بر خدای باشی مقبول

نیک همه خلق گو و می باش حمول

بگذر زطریق غیبت ای نفس فضول

آخر بتر از زناش گفته است رسول

پیوسته چو باشی تو به بازی مشغول

هرگز بر حق نباشدت هیچ قبول

انگار که امروز قیامت برخاست

گویند چه کرده ای، چه گویی تو فضول

جانی دارم لجوج و سرمست و فضول

وانگه یاری لطیف و بیصبر و ملول

از من سوی یار من رسولست خدای

وز یار بسوی من خدایست رسول

در خاموشی چرا شوی کند و ملول

خو کن به خموشی که اصولست اصول

خود کو خموشی آنکه خمش میخوانی

صد بانک و غریو است و پیامست و رسول

عندی جمل و من اشتیاق و فضول

لا یمکن شرحها به کتب و رسول

بل انتظر الزمان و الحال یحول

ان یجمع بیننا فتصغی و اقول

اهلی در نظم و گوهر طبع فضول

از مهر علی دارد و از حب رسول

از موم امید شمعها ساخته است

امید که روشن شود از برق قبول

ای کوی تو قبله‌گاه ارباب قبول

بی‌سجدهٔ تو طاعت ما نا مقبول

محراب بلند کعبهٔ ابرویت

کز دور مرا به سجده دارد مشغول

پرهیز کن از راهنمایان فضول

تا بر در دوست، بهره یابی ز قبول

ای آن که به حق دلیل و رهبر طلبی

باشد که به از رسول و اولاد رسول؟

ای کرده به درگه تو جبریل نزول

وی بر همه ما خلق ز خالق تو رسول

تو عقل کلی و مهر گردون صلاح

اجزاء تواند و ذره‌های تو عقول