گر طالب راه حق شوی ره پیداست

او راست بود با تو، تو گر باشی راست

وآن گه که به اخلاص و درون صافی

او را باشی بدان که او نیز تو راست

نیکی و بدی که در نهاد بشر است

شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل

چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است

نیکی و بدی که در نهادِ بشر است،

شادی و غمی که در قضا و قدر است،

با چرخ مکن حواله کاندر رَهِ عقل،

چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است.

زاول به منت میل بد آن میل کجاست؟

و امروز ملول گشتی از بهر چراست؟

خورشید برآمد ای نگارین دیر است

بر بنده اگر نتابد از ادبیر است

خر سر سر تو سزای زخم تبر است

وز روی قیاس کرد گوئی دگر است

لیکن بمیان هر دو فرق اینقدر است

کاینجا ملحد بزیر و آنجا زبر است

در طاس فلک نقش قضا و قدر است

مشکل گرهیست خلق از این بی‌خبر است

پندار مدار کین گره بگشایی

دانستن این گره به قدر بشر است

در طاس فلک نقش قضا و قدر است

مشکل گرهیست، خلق ازین بیخبر است

پندار مدار کین گره بگشائی

دانستن این گره بقدر بشر است

آن کودک قصاب دکان می آراست

استاده بدند مردمان از چپ و راست

دستی بکفل زد و خوش و خوش میگفت

احسنت زهی دنبه فربه که مراست

آن بت که ز عشق او سرم پر سوداست

نقش کژ او هیچ نمی‌گردد راست

پیش آمد امروز مرا صبح‌دمی

گفتم به دلم هرچه کنی حکم توراست

گر باخبرست مرد و گر بیخبرست

آغشتهٔ این قلزم بیپا و سر است

خورشید اگر تشنه بود نیست عجب

هر ذرّه از او هزار پی تشنهتر است

جانا ز میانِ من و تو دست کراست

گر شرح دهم چنین نمیآید راست

گر من منم، از چه میندانم خود را

ور من نه منم اینهمه فریاد چراست

آن را که بخود بر سر یک موی سر است

مجهولی او مفرّحی معتبر است

کم شو تو که تا ماندهای یک سر موی

پیری طلبیدنت خطر در خطر است

شوقی که مرا در طلب روی تو خاست

گر برگویم به صد زبان ناید راست

گر بنشینی تا به قیامت برِ من

سیرت نتوان دید به چشمی که مراست

دل در غم تو غرقهٔ خونِ جگر است

جانم متحیر و تنم بیخبر است

در هر بن مویم ز تو صد نوحهگر است

تا بنیوشی تو یا نه کاری دگر است

نیکی و بدی که در نهاد بشر است

شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره دین

چرخ از تو هزار بار سرگشته تر است

جان از قبل زبان به بیم خطر است

کم گفتن مرد هم به جای سپر است

دانا که سخن نگوید آن از هنر است

گر گوید بد و گر نگوید گهر است

هر صاحب دل که او نه صاحب نظر است

در خورد عقوبت است و بس بر خطر است

این بی خبران زکار دور افتادند

شهوت بازند و نام شاهد بتر است

جانا غم تو زهر چه گویی بتر است

رنج تن و درد دل و سوز جگر است

هرچ آن بخورند کم شود جز غم تو

تا بیشترش همی خورم بیشتر است

از حال مرید شیخ اگر بی خبر است

بس شیخ و مرید را در این ره خطر است

شیخی که نه واقف است از حال مرید

در عالم معنیش کجا رهگذر است