چون غنچه رهی راز تو در دل دارد

ترسم که غم عشق چنین نگذارد

ور باد شود دیده و باران بارد

چون گل همه اسرار تو بیرون آرد

رویی که چو او چرخ فلک ننگارد

قدی که چو او زمانه بیرون نارد

با این همه داد سخت اندک دارد

خوی گردد اگر چشم برین بگذارد

گردون ز زمین هیچ گلی برنارد

کش نشکند و هم به زمین نسپارد

گر ابر چو آب، خاک را بردارد

تا حشر همه خون عزیزان بارد

صد پرده شبی فلک ز من بردارد

تا روز چو شب زپرده بیرون آرد

از دست شب و روز به شب بگریزد

هر کس که چو روز من شبی بگذارد

خود عهد کسی کسی چنین بگذارد

کاندر بد و نیک هیچ یادش نارد

جانا ز وفا روی مگردان که هنوز

خاک در تو نشان رویم دارد

گندانی را که گند بدعت دارد

فرابه به سنگلاخ ما می آرد

او را همه وقت پشت پا خاریدی

اکنون به سر من که سرش می خارد

خسرو چو به خرمی قدح بر دارد

وز ابر بیان در معانی بارد

از رحمت او چه کم شود گر گه گاه

این گمشده را به لطف خود یادآرد؟!

تا دل زسر درد سری می دارَد

تخم هوسی به تازگی می کارَد

یکچند زدست عشق در پا افتاد

مانا که دگر باره سرش می خارَد

هر کاو درمی به خون دل جمع آرد

می نگذاری تا به تو می نسپارد

چون می گذری و می گذاری همه را

باری بگذار تا همو می دارد

زین سر که زبان دور باشت دارد

خصمان ترا بگفت و گو نگدارد

پیوسته ز خون دشمنان آب خورد

این شاخ که مرگ ناگهان بار آرد

بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد

چشم تو روا بود گرش بشمارد

بادام شکسته ات دو مغزت از آن

هر یک بدو در شمار من می آرد

آیین ستمگری که عالم دراد

در طبع بهار عدل می نگذارد

از بیم مصادره نمی یارد شاخ

کز جیب شکوفه سیم بیرون ارد

زلف تو از آن باد که در سر دارد

جز بر گل لاله گام می نگذارد

در سایۀ رخسار تو چون جای گرفت

شاید که بآفتاب سر در نارد

خون گشته دلم با تو چنان خو داد

کاندوه ترا شادی جان پندارد

در چشم اگرش فرو گذارم یک دم

سر جز بستانۀ درت بر نارد

زلف تو که خون خلق ازو می بارد

گیرم دل عاشقان همی آزارد

باری کلهت بروچه دعوی داد؟

کز سایه بآفتاب می نگذارد

گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد

در حال دلش بکفر ایمان آرد

زین سر که سر زلف درازت دارد

کس را بوصال روی تو نگذارد

آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد

نقاش ازل مثل رخش ننگارد

دی گفت زقامتم خجل گردد سرو

ای سرو ، مگو هیچ ، که قدش دارد؟

تا دل رقم عشق تو بر جان دارد

باران بلا بر سر دل می‌بارد

جانا بسرت کز تو نگردانم روی

ور عشق هزار ازین برویم آرد

خوش عادت خوش خو که محمد دارد

ما را شب تیره بینوا نگذارد

بنوازد آن رباب را تا به سحر

ور خواب آید گلوش را بفشارد

گفتم چو دلم لابه گری پیش آرد

روزی دلت آئین جفا بگذارد

امروز ز شوخ چشمی و سنگدلیت

چشمی که دل از تو داشت خون می بارد