هر چند به صورت از تو دور افتادم

زنهار مبر ظن که شدی از یادم

در کوی وفای تو اگر خاک شوم

زانجا نتواند که رباید بادم

از بند رحم ببند مهد افتادم

پس برد به زندان ادب استادم

اکنون شه شرق بند و زندان دادم

گویی ز برای بند و زندان زادم

گفتم که مگر داد بزرگی دادم؟

بند فلکی به زیرگی بگشادم

امروز ز مرغ زیرک آمد یادم

یعنی که به پای خود به دام افتادم

جانا نفسی دور نه ای از یادم

دلتنگ مشو گر ز تو دور افتادم

گر آب شود جهان و آتش گیرد

من خاک شوم تا بتو آرد بادم

گردان گردان به بندگیت افتادم

آن دولت شد که گفتمی آزادم‌

چون یاد تو آرم از غمان آزادم

جز یاد تو هر چه بود رفت از یادم‌

تا آتش عشق تو به دل ره دادم

چون ابر ز آب دیده با فریادم

در دست فراق تا اسیر افتادم

بیچاره تر از خاک به دست بادم

از نه پدر و چهار مادر زادم

از هفت و دو و سه، مستمند و شادم

پنج اصلم و در خانهٔ شش بنیادم

من در کف این گروه چون افتادم؟

در واقعهای سخت عجب افتادم

گه می مردم صریح و گه میزادم

دانی ز چه خاست این همه فریادم

کامد یادم آنچه نیاید یادم

گر غمگینم چو از توَم دلشادم

واَر دلشادم چو با توَم آزادم

تن با تو به شادی و به غم در دادم

یعنی که کریم الطرفین افتادم

آن عهد که من داد طرب می دادم

یک دم قدح باده زکف ننهادم

چون ریش همیشه با زنح بدکارم

واکنون چو زنخ در پس ریش افتادم

ای یار رخ تو کرده هر دم شادم

یک دم رخ تو نمی‌رود از یادم

با یاد تو، ای دوست، همی بودم خوش

زاندم که ز نزدیک تو دور افتادم

آنم که چو غمخوار شوم من شادم

واندم که خراب گشته‌ام آبادم

آن لحظه که ساکن و خموشم چو زمین

چون رعد به چرخ میرسد فریادم

بیگاه شد وز بیگهی من شادم

امشب قنق است یار فرخ‌زادم

روز و شب دیگر است در عشق مرا

من زین شب و زین روز برون افتادم

شادم که ز شادی جهان آزادم

مستم که اگر می‌نخورم هم شادم

از حالت هیچکس ندارم بایست

این دبدبهٔ خفیه مبارکبادم

چل سال بوادی طلب افتادم

بستم کمر شوق و قدم بگشادم

از هر طرفی که ره بجایی بردم

بهر دگران نشانه یی بنهادم

در دام کمند زلف تو افتادم

سودای چنین ز غم کند آزادم

جان درغم زلفت ار چه آشفته بود

از روح و صفای روی تو دلشادم

تا افتادی ز صدر زین، ناشادم

از نسبت مرکب تو خصم بادم

می خواستم این الم مرا هم باشد

چون اسب نداشتم، ز پا افتادم!

زان روز که از مادر گیتی زادم

یک لحظه نرفته حسن و عشق از یادم

صلوات‎فرست جلوه شیرینم

تعویذنویس بازوی فرهادم

آن شوخ که دل به جلوه او دادم

از شوخی، داد خانمان بر بادم

عالم همه زو پرست و من زین شادم

کش راهِ برون شد نبود از یادم