گنجور » شعرهای با وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی) و حروف روی ادم

مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۱۴

آنم که چو غمخوار شوم من شادمواندم که خراب گشته‌ام آبادم
آن لحظه که ساکن و خموشم چو زمینچون رعد به چرخ میرسد فریادم

بیگاه شد وز بیگهی من شادمامشب قنق است یار فرخ‌زادم
روز و شب دیگر است در عشق مرامن زین شب و زین روز برون افتادم

شادم که ز شادی جهان آزادممستم که اگر می‌نخورم هم شادم
از حالت هیچکس ندارم بایستاین دبدبهٔ خفیه مبارکبادم

در واقعهای سخت عجب افتادم

گه می مردم صریح و گه میزادم

دانی ز چه خاست این همه فریادم

کامد یادم آنچه نیاید یادم

ای یار رخ تو کرده هر دم شادم
یک دم رخ تو نمی‌رود از یادم
با یاد تو، ای دوست، همی بودم خوش
زاندم که ز نزدیک تو دور افتادم

هر چند به صورت از تو دور افتادم
زنهار مبر ظن که شدی از یادم
در کوی وفای تو اگر خاک شوم
زانجا نتواند که رباید بادم

از نه پدر و چهار مادر زادم
از هفت و دو و سه، مستمند و شادم
پنج اصلم و در خانهٔ شش بنیادم
من در کف این گروه چون افتادم؟

آن عهد که من داد طرب می دادم
یک دم قدح باده زکف ننهادم
چون ریش همیشه با زنح بدکارم
واکنون چو زنخ در پس ریش افتادم

زان روز که از مادر گیتی زادم
یک لحظه نرفته حسن و عشق از یادم
صلوات‎فرست جلوه شیرینم
تعویذنویس بازوی فرهادم

آن شوخ که دل به جلوه او دادم
از شوخی، داد خانمان بر بادم
عالم همه زو پرست و من زین شادم
کش راهِ برون شد نبود از یادم