ای برده آب از گل خودروی روی او

خوشتر ز قندهار وز مشگوی کوی او

بر بوی این بباغ بخفتم هزار شب

تا بو که یابم از گل شب بوی بوی او

از چشم او همیشه بلاجوی خلق زد

[...]

آن خسروی که همچو سخن گوی گوی او

راند چنان که سیل بهر سوی سوی او

ترکی که خوشترست ز مشکوی کوی او

سروی که هست چون گل خود روی روی او

گر جای سرو جوی بود پس چه ساختند

از دیده عاشقا بلا جوی جوی او

آورد گرد ماه خطی کز جلال اوست

[...]

ای بی‌خبر ز نفحهٔ گلزار بوی او

آخر بنال زار سحرگه به کوی او

مست آمد آن نگار که ما مست روی او

دیوانگیست کار من از جستجوی او

با خود برید چشم من از روی مردمی

گر آرزو کنید که بینید روی او

بر خاک کوی وی دل من دوش گم شده ست

[...]

از بس که کرده‌ام گله هر جا ز خوی او

شرم آیدم دگر که ببینم به سوی او

شرمنده‌وار می‌گذرد چون به من رسد

تا آنچه کرده است نیارم به روی او

قاصد به من مگو خبر التفات یار

[...]

ماهی که آفتاب ندیدست روی او

چون غنچه باد هم نشنیدست بوی او

از مثل او سخن مکن ای دل که این سخن

آیینه هم نیارد گفتن به روی او

رویی چنانکه گویی مشّاطه می‌کند

[...]