دل مینگرد روی تو، جان میرود از دست

داریم از این روی بسی دل نگرانی

ای شمع که ما را به سخن شیفته کردی

پروانه ی خود را مکش از چرب زبانی

ما حال دل از گریه به جائی نرساندیم

ای ناله تو شاید که به جائی برسانی

عمری است که با عارض تو شمع به دعوی است

وقت است که او را پی کاری بنشانی

چون غنچه زخوناب جگر لب نگشادیم

افسوس که بر باد شد ایام جوانی

چون دفتر گل سر به سر از گفته ی شاهی

هر جا ورقی بازکنی، خون بفشانی

زین بزم برون رفت و چه خوش رفت حسابی

کازرده دل آزرده کند انجمنی را

من از دو روزه حیات آمدم به جان ای خضر

چه میکنی تو زعمری که جاودان داری

ما از تو جداییم، به صورت، نه به معنی

چون فاصله‌ی بِیت بُوَد، فاصله‌ی ما

در کنج قفس چند کنی بال فشانی؟

بس نیست ترا آنچه ز پرواز کشیدی؟

بینم ز قفس جانب گلزار چو مرغی

کز ساحت گلشن نگرد کنج قفس را

ما سر نکشیم از قدم یار صفایی

تیغ آید اگر در قدم او بسر ما

ما سر نکشیم از قدم یار صفایی

تیغ آید اگر در قدم او بسر ما

رنجی زقضا گر نهدت بر سر جان پی

یا غایله نامه ای آرام کند طی

یا تیر فرا صفحه دگرگونه کشد نی

یا دور قمر از قدح کینه دهد می

از بهر نجات من و تو جان گرامی

دادند و گزیدند به تن رنج و عنا را

در سلسله حکم وی آویز که جز وی

کس منع نیارد فلک حادثه زا را

در کوچه و بازارعیان جلوه کنانی

در حیرتم از این که ندانم به کجایی

خوشا میخانه و مستی که گاهی

نبستم هیچ طرف از خانقاهی

یک پرتو حسنِ رخ تو کرده تجلی

وز وی شده موجود وجود همه اشیا

دولت طلبی دامن دل را مده از دست

شاید که برون آید از این بیضه همایی

نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است

هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی