دلدار همه دل شد و شد دل همه دلدار

تفریق و تمایز ز دو بینی و دو دانی است

بر صورت دلدار دل ماست به تحقیق

ار آدم اول، دل ما آدم ثانی است

خوبان همگی مظهر جلوات صفاتند

مشتاقِ علی آینهٔ جلوهٔ ذات است

جان دادم و رفتم به سلامت ز ره عشق

راهی است ره عشق که هیچش خطری نیست

هرسو که نهی روی سر از خویش برآری

تا نگذری از خویش به سویش گذری نیست

حیرت زده می‌دید به حال من و می‌گفت

پنداشتم از زلف من آشفته‌تری نیست

عیبم مکن ای خواجه به رسوایی و مستی

من دل خوش ازینم که جز اینم هنری نیست

بیگانه چه داند که تویی پرده برافکن

وانجا که منم نیز چه حاجت به نقاب است

در هر قدمم روی تو آمد به نظر لیک

در کام دگر باز بدیدم که حجاب است

صد گنج نهان بود مرا در دل و یاران

نادیده گذشتند که این خانه خرابست

وسواس خرد قصّه به پایان نرساند

از عشق بپرسید که ناگفته تمام است

هر جا نگرم کورم و در روی تو بینا

در مردمک دیده به غیر از تو کسی نیست

رو عشق طلب کن که به سر پنجهٔ فکرت

نگشوده کسی پرده ز رخسار حقیقت

رو عشق طلب کن که به سر پنجهٔ فکرت

نگشوده کسی پرده ز رخسار حقیقت

در نیل عزا بود قبا عیسی مریم

بی هیچ غرامت

هم وزن برآید به ترازوی تو یک نم

هر چند خطا نیست

یکی مور برد از ملخ تحفه رانی

به پیش سلیمان به آن جاه و حشمت

مبادا که آن مور شرمنده گردد

از و شد قبول وبه اوکرد رأفت

مشکل به تو افتاده مرا و نتوان گفت

مشکل به تو افتاده مرا مشکلم این است

در حیرتم از شوخی آنچشم سیه مست

صد تیر بهم دوزد و گوید که خطا رفت

پیراهن گل در چمن از شوق تو چاک است

از فرقت رویت