ایدل ز کست گرچه نوائی نرسید

لیکن اگر آنکس که ترا کرد پدید

سر بر خط او نهی همچو قلم

با برهنگی ملک توانی بخشید

تا ماتم فرزند علی گشت پدید

خون گشت دل کسیکه این قصه شنید

ناهید شکست چنگ و گیسو ببرید

خون شفق از دیده خورشید چکید

چون شب رقم از غالیه بر روز کشید

آمد بت من در پی او ماه رسید

شب چون شبه بود و دل همیگفت که هست

یا مه زرخش یا رخش از ماه پدید

چون گشت زمین از سپه برف سفید

از پرتو خورشید بریدیم امید

بیم است که ار غایت سردی هوا

افسرده شود چشمه گرم خورشید

خورشید نماز شام چون روی تو دید

کرد از تو حجاب و روی در پرده کشید

او را چو برانگونه شفق دید که رفت

از چشم شفق در غم او خون بچکید

گفتند که از برگ گلش خار دمید

وان حسن که دیده ئی بانجام رسید

گفتم که رخش چو نوبهارست بحسن

کس نزهت نوبهار بی سبزه ندید

گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید

کاندیشه نمیکنی تو از وعد و وعید

گفتم که ز بهر من در استغفارند

آنها که شدند حامل عرش مجید

امروز که سبزه گرد باغت بدمید

دود دل لاله در بهار تو رسید

از خاک درت هزار دل بتوان یافت

وز باغ رخت هزار گل بتوان چید

نرگس بنگر نشسته در سایه ی بید

وز مهر نهاده بر فلک چشم امید

چون زهره برآورد سر از بدر منیر

یا شمس طلوع کرد از روز سپید

مانند رخت صبا هر آن لاله که دید

برخواند دعائی و بر آن لاله دمید

چون نسبت غنچه با دهانت کردم

دیدم که زخرمی دلش می خندید

تا دیده کمانْ مهره ابروی تو دید

دل در بر من همچو کبوتر بطپید

خال تو مرا به دانه در دام آورد

زلف تو مرا به حیله در حلقه کشید

گویند که «ماه روزه نزدیک رسید

مِن بعد به گرد باده نتوان گردید»

در آخر شعبان بخورم چندان می

کاندر رمضان مست بخُسبم تا عید

چون ابر گهرفشانی لعل تو دید

از دیده ببارید بسی مروارید

دندان خوشت به زیر لب می خندید

گوهر سرانگشت به دندان بگزید

دستت چو به کارد کلک را بتراشید

دانی سر انگشت تو چون بخراشید؟

چون گوهر مواج کف و گل بودند

تیغت ز تحیر سر انگشت گزید

ای آینه کرده در رخت روی امید

بر چشمم ازین خط سیه روی ، سپید

به ز آن نبود که دیده دوزند آنجا

کآیینه براری کند با خورشید

چو مشاطه زدش در زلف شانه

[...]

تا یار برفت صبر از من برمید

وز هر مژه‌ام هزار خونابه چکید

گوئی نتوانم که ببینم بازش

«تا کور شود هر آنکه نتواند دید»

ای شعله‌ای از پرتو رویت خورشید

رویم ز غمت زرد شد و موی سفید

از وصل تو هر که بود در جمله جهان

برداشت نصیبی و من خسته امید

چون از من دلخسته به یکباره رمید

هجران به وصال من دلخسته گزید

بر جان خود و حال جهان رحم نکرد

آری مگر آه و سوز مادر نشنید

از چرخ به هر گونه همی‌دار امید

وز گردش روزگار می‌لرز چو بید

گفتی که پس از سیاه رنگی نبُوَد

پس موی سیاه من چرا گشت سفید

ای فاتحه روی تو قرآن مجید

چون روی تو دیده مصحف خوب ندید

تا گنج خفی عیان شود منشی «کن »

بر لوح رخت صورت «الله » کشید