ای در خم چوگان تو سرها شده گوی

بیرون نه ز فرمان تو دل یک سر موی

ظاهر که به دست ماست شستیم تمام

باطن که به دست تست آنرا تو بشوی

هان مردان هان و هان جوانمردان هوی

مردی کنی و نگاه داری سر کوی

گر تیر آید چنانکه بشکافد موی

زنهار ز یار خود مگردانی روی

بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی

فارغ بنشین به کشتزار و لب جوی

بس شخص عزیز را که چرخ بدخوی

صد بار پیاله کرد و صد بار سبوی

* جُز راهِ قَلَندرانِ میخانه مپوی،

جز باده و جز سِماع و جز یار مجوی؛

بر کَفْ قَدَحِ باده و بر دوشْ سبو،

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی.

بردار پیاله و سبویْ ای دلجوی

فارغ بنشین تو بر لبِ سبزه و جوی

بس شخصِ عزیز را که چرخِ بدخوی

صد بار پیاله کرد و صد بار سبوی

جز راه قلندر و خرابات مپوی

جز باده و جز سماع و جز یار مجوی

پر کن قدح شراب و در پیش سبوی

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی

از حسرت رخسار تو ، ای زیباروی

از ناله چو نال گشتم ، از مویه چو موی

در نسخه اصلی این بیت نوشته نشده

...................

برداشت سپهر پرده شرم از روی

بازیچه خود فکند یکباره بکوی

افعال سپهر بیوفای کین جوی

میدان و مگوی باز میدان مگوی

ای واعجبی سدیدک فلسفه گوی

چون گربه صندل آمد از خانه بکوی

بر تیزگه تاز نهادم دم و روی

یعنی که بتیز فرق کن مو از موی

اندر طلب یار همی باش چو گوی

بی پا و سری خویشِ تواَند در تک و پوی

کان چیز که در پردۀ وحدت باشد

در بی‌خودی ای پسر نماید به تو روی

هر روز به نویی ای بت سلسله‌موی

جای دگری به دوستی در تک و پوی

ماهی تو و ماه را چنین باشد خوی

هر روز به منزلی دگر دارد روی

ای دوست اگر نصیحتم می شنوی

مگرای به راستی که محروم شوی

همچون فرزین کج رو و در صدرنشین

در گوشه بمانی ار چو رخ راست روی

چون سیل ز کوهْ نارسیده بِدَوی

چون دولت تیز نانشسته برَوی

در وقت بهار جز لب جوی مجوی

جز وصف رخ یار سمن‌روی مگوی

جز بادهٔ گلرنگ به شبگیر مگیر

جز زلف بتان عنبرین بوی مبوی

در وقت بهار جز لب جوی مجوی

جز وصف رخ یار سمن روی مگوی

جز باده گلرنگ به شبگیر مگیر

جز زلف بنان عنبرین بوی مبوی

بر سر کنم از عشق تو خاک همه کوی

ای برده مرا آتش تو آب از روی

من عاشق زار تو چنانم که مپرس

تو لایق عشق من چنانی که مگوی

خاقانی اگر در کف همت گروی

هان تا ز پی جاه، چو دونان ندوی

فرزین مشو ای حکیم تا کژ نشوی

آن به که پیاده باشی و راست روی

نفسم جنب غرامت است ای دلجوی

کو تیغ که غسل‌ها توان کرد بدوی

جلاد منا!به آب آن تیغ دو روی

یک راه ز من جنابت نفس بشوی

بردار پیاله و سبوی ای دلجوی

فارغ بنشین تو بر لب سبزه و جوی

بس شخص عزیز را که دهر ای مه روی

صدبار پیاله کرد و صد بار سبوی

هر چه کاری برش همان دروی

وانچه گویی، جواب آن شنوی