نه روزم هیزم است و نه شب روغن

زین هر دو بفرسود مرا دیده و تن

در حبس شدم به مهر و مه قانع من

کاین روزم گرم دارد آن شب روشن

کس را چو بنفشه سر فرو نارم من

شیرم ننهم هیچ کسی را گردن

چون نار غم ار خون کندم دل به سخن

نگشایم پیش خلق چون پسته دهن

ای چون گل نوشکفته بر طرف چمن

گلبوی شود ز نام خوب تو دهن

گر گل با خار باشد ای سیمین تن

چون گل بر تست و خار در دیده من

بگشای چو گل به وعده راست دهن

ور نه ز تو چون لاله کنم پیراهن

دعوی دلست با توام بند مزن

وآنک در حکم عشق و اینک تو و من

این پند نگاه دار هموار ای تن

برگرد کسی که خصم تو هست متن

عضوی ز تو گر یار شود با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دوزن

با من شب و روز گرم بودی به سخن

تا چون زر شد کار تو ای سیمین‌تن

برگشتی از دوست تو همچون دشمن

بدعهد نکوروی ندیدم چو تو من

ای چون گل نوشکفته برطرف چمن

گلبوی شود ز نام تو کام و دهن

گر گل بر خار باشد ای سیمین تن

چون گل بر تست خار بر دیدهٔ من

پندی دهمت اگر پذیری ای تن

تا سور ترا به دل نگردد شیون

عضوی ز تو گر صلح کند با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دو زن

ای یار قلندر خراباتی من

با من تو به بند دامن اندر دامن

من نیز قلندرانه در دادم تن

هر دو به خرابات گرفتیم وطن

بد کمتر ازین کن ای بت سیمین‌تن

کایزد به بدت باز دهد پاداشن

یکباره مکن همه بدیها با من

لختی بنه ای دوست برای دشمن

ای شاه چو لاله دارد از تو دشمن

دل تیره و چاک دامن و خاک وطن

چون چرخ چراست خصمت ای گرد افگن

نالنده و گردان و رسن در گردن

تا گشت پدید نصر جانرا دشمن

ناآمده بر سپاهش از خصم شکن

بردند و بدست مرگ دادند نفس

احسنت زهی سپه نه مردند و نه زن

ای دل چو غم نوت دهد چرخ کهن

چون کار ندیدگان مشو بی‌سر و بن

یا عشوهٔ کودکانه می‌خر به سخن

یا تن زن و عاقلانه صبری می‌کن

ماییم و صراحی و شراب روشن

مرغی دو و نان چند و زیشان دو سه تن

وز میوه و ریحان قدری سیب و سمن

برخیز و بیا چنانک دی نزد تو من

گفتم در گوش اگر دهی راه سخن

گویم سخنیت بهتر از زر کهن

گفتا همه درگیر بگوشم در در

بی زر نگرفت جا سخن کوته کن

دی وعده خلاف کردم ای عهد شکن

چشم تو نخفت تا بروز روشن

نشگفت گر از گردش چرخ توسن

من خوی تو میگیرم و تو عادت من

تقویم نو ای معجز طبع تو سخن!

بفرست و به وعده کژم طیره مکن

ترسم که چو تقویم نوم نفرستی

بی حاصل خوانمت چو تقویم کهن

ای دوست ترا به جملگی گشتم من

حفا که درین سخن نه زرقست و نه فن

کر تو ز وجود خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من

ای دوست ترا به جملگی گشتم من

حفا که درین سخن نه زرقست و نه فن

کر تو ز وجود خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من