تا در نزنی به هرچه داری آتش

هرگز نشود حقیقت حال تو خوش

اندر یک دل دو دوستی ناید خوش

ما را خواهی خطی به عالم درکش

چون ذات تو منفی بود ای صاحب هش

از نسبت افعال به خود باش خمش

شیرین مثلی شنو مکن روی ترش

ثبت العرش اولا ثم انقش

این آتش عشق تو خوش است ای دلکش

هرگز دیدی آتش سوزندهٔ خوش

تا از من می جهی چو دود از آتش

چون دود بر آتشم من ای دلبر کش

با آن رخ دلفروز و زلف سرکش

خوش نیستی ای چو جهان ناخوش و خوش

ای دل به سفر چرا نبندی مفرش

کاندر حضرت عیش نمی باشد خوش

چون آهن آب داده اندر آتش

نرمی میکن دلا و سختی می کش

با من ز دریچه‌ای مشبک دلکش

از لطف سخن گفت به هر معنی خوش

می‌تافت چنان جمال آن حوراوش

کز پنجرهٔ تنور نور آتش

چون نزد رهی درآیی ای دلبر کش

پیراهن چرب را تو از تن درکش

زیرا که چو گیرمت به شادی در کش

در پیرهن چرب تو افتد آتش

نی آب دو چشم داری ای حورافش

زان روی درین دلست چندین آتش

بی باد تکبر تو ای دلبر کش

با خاک سر کوی تو دل دارم خوش

ایشاه محمد سیر یوسف وش

داود شجاعت سلیمان مفرش

موسی و خلیل اندر آب و آتش

الیاس و خضروار بزی خرم و خوش

ای جان شکسته در میان آتش

سرمست درآ و باده عشق بکش

چون مست شدی تو با خیال معشوق

پروانه صفت رقص همی کن سرخوش

روزی که کنم هجر ترا بر دل خوش

گویم چه کنم تن زنم اندر آتش

چون راست که در پای کشم دامن صبر

عشق تو گریبان دلم گیرد و کش

ماییم و دو شیشکک می روشن و خوش

یک حوضک نقل و یک تنورک آتش

باقلیککی و نانکی پنج از شش

گر فرمایی جمال ده بی‌ترکش

چون بندگی شهت نمی‌آید خوش

با ملک چو آب و دولت چون آتش

برخیز و بسیج آن جهان کن خوش خوش

اینجا علف گلخن دوزخ بمکش

و ان الحر لو آذاه جوع

صبور فی تلهبه قنوع

در کأس تو یک جرعه اگر هست بکش

وزکاسه و کاس دیگران دست بکش

یک تیر بنام من ز ترکش بر کش

وانگه بکمان عشق سخت اندر کش!

گر هیچ نشانه خواهی اینک دل و جان

از تو زدنی سخت و ز من آهی خوش!

خاقانی اگرچه خاک توست ای مهوش

چون آتش و آب و باد باشد سرکش

چندان باد است در سر خاکی او

کان را نبرد آب و نسوزد آتش

ای زلف تر از سوسن و گل مفروش

وی سوسنت از آب و گلت از آتش

می ده که بر آن سوسن و گل آید خوش

گلرنگ شراب از قدح سوسن وش

گفتم: دل من ببردی ای جادو وش!

گفتا: چکنم تو دل ندادی خوش خوش

گفتم: رخت آتش است و خطّت دودست

گفتا که تو دود دیدهای از آتش

شمع آمد و گفت: چند باشم سرکش

بر پای بمانده به که تا سوزم خوش

چون هر نفس از کشتن خویش اندیشم

بیرون شود از پای به فرقم آتش

شمع آمد وگفت: چون درآمد آتش

سر در آتش چگونه باشم سرکش

جانم به لب آورد به زاری آتش

کس نیست که بر لبم زند آبی خوش