غنچه که چو پسته لب شود خندانش

از کم عمری بر لبش آمد جانش

چون نیست به جز نیست شدن درمانش

خون میبچکد به درد از پیکانش

هر شه که زعدل شد شعار و شانش

نافذ باشد به ملک در فرمانش

ملک چو گوی و عدل چوگان، به مثل

گوی آن نبود که باشد آن چوگانش

بادا! چو رسی به زلف مشک افشانش

در گوش بگوی این سخن پنهانش

کان شیفته را کز تو فلک دور افکند

یاد تو همی کرد برآمد جانش

عشقت که به دل گرفته‌ام چون جانش

دردست و به صبر می‌کنم درمانش

وز غایت عزت که خیالت دارد

در خانهٔ چشم کرده‌ام پنهانش

مجموع حروف یک الف می خوانش

با اصل الف به نقطه ای می دانش

نی نی چو یکی نقطه بود اصل الف

یک نقطه بگو معانی قرآنش

عقل است کسی که شه برد فرمانش

عقل است سری که گم بود سامانش

ما بنده عشقیم که در هر نفسیش

عیدیست که صد هزار جان قربانش