ما لُعْبَتِکانیم و فلک لُعبَت‌باز،

از روی حقیقتی نه از روی مَجاز؛

یک‌چند درین بساط بازی کردیم،

رفتیم به صندوقِ عدم یک‌یک باز!

وقت سحر است، خیز ای مایهٔ ناز،

نرمک‌نرمک باده خور و چنگ نواز،

کان‌ها که بجایند نپایند کسی،

و آن‌ها که شدند کس نمی‌آید باز!

لب بر لب کوزه بردم از غایت آز،

تا زو طلبم واسطهٔ عمرِ دراز،

لب بر لب من نهاد و می‌گفت به راز:

می خور، که بدین جهان نمی‌آیی باز!

شبهای دراز تو به آرام و به ناز

خوش خفته و خواب با تو گشته دمساز

مسکین من بیدل چه به شبهای دراز

چون چشم فلک نیایدم چشم فراز

گر بخت بلند خواهی و عمر دراز

از دولت برکیارقی سر بفراز

گر کالبد ملوک جان یابد باز

از وی همه برکیارق آید آواز

از کوی تو تا کوی من ای شمع طراز

دریاست ز اشک من همه راه دراز

گر هست درآمدن به‌کشتیت نیاز

زان دل که زمن ربوده‌ای کشتی ساز

چون چشم تو بر دلم شود تیر انداز

زلف تو شود پیش دلم جوشن ساز

کوته نکنم دو دست از آن زلف دراز

کاو تیر به جوشن از دلم دارد باز

بازی بنگر عشق چه کردست آغاز

می‌ناز ازین حدیث و خود را بنواز

بر درگه این و آن چه گردی به مجاز

ساز ره عشق کن برو با او ساز

هرگز دل من به آشکارا و به راز

با مردم بی خرد نباشد دمساز

من یار عیار خواهم و خاک انداز

کورا نشود ز عالمی دیده فراز

اول تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سراپردهٔ راز

لافیست به دست ما و منشور نیاز

از عشق تو ای صنم به شبهای دراز

چون شمع به پای باشم و تن به گداز

تا بر ندمد صبح به شبهای دراز

جان در بر آتشست و دل در دم گاز

خوشخو شده بود آن صنم قاعده‌ساز

باز از شوخی بلعجبی کرد آغاز

چون گوز درآگند دگر باز از ناز

از ماست همی بوی پنیر آید باز

نادیده ترا چو راه را کردم باز

پیوسته شدم با غم و بگسسته ز ناز

دل نزد تو بگذاشتم ای شمع طراز

تا خسته دل از تو عذر من خواهد باز

خواهی که ترا روی دهد صرف نیاز

دستار نماز در خرابات بباز

مستی کن و بر نهاد هر مست بناز

مر مستان را چه جای روزه‌ست و نماز

عقلی که همیشه با روانی دمساز

دهری که به یک دید نهی کام فراز

بختی که نباشیم زمانی هم باز

جانی که چو بگسلی نپیوندی باز

در عشق دلا بسی نشیب است و فراز

کاهو بره شیر گردد و تیهو باز

ای دل چو بجست و جوی و خواری و نیاز

وز زاری و بیداری و شبهای دراز

دست طلبت بپای وصلش نرسد

جان میکن و خون میخور و سر در می‌باز

در عشق دلا بسی نشیب است و فراز

کاهو بره شیر گردد و تیهو باز

از آرزوی خیال تو روز دراز

در بند شبم با دل پر درد و نیاز

وز بی‌خوابی همه شب ای شمع طراز

می‌گویم کی بود که روز آید باز

ای دست تو در جفا چو زلف تو دراز

وی بی‌سببی گرفته پای از من باز

دی دست ز آستین برون کرده به عهد

وامروز کشیده پای در دامن ناز