سویم بفرست گاه پیغامی و گاه

باز آی که تا ببینم آن روز چو ماه

غافل مشو از حال من القصه که من

هم گوش برآوازم و، هم چشم براه

جار جنبم گر ندهد جاریه به

مار ار کشدم، ز منت ماریه به

......................................

عریان تنیم ز جامه ی عاریه به

ای کشته ی امروز تو، فردا زنده؛

وز لعل تو، چون خضر و مسیحا زنده!

وین زندگی است مرگ به، گز تیغت

ببینیم هزار کشته و، ما زنده!

ای باخته نرد دلبری با زهره

وانداخته زهره را بششدر مهره

ترسم که ز بیوفائیت رخت کشم

زین شهر و شوم به بیوفائی شهره

نه روی گله دارم و نه رای گله

خوش نیست که اید بمیان پای گله

از هر گله بسته ام لب، اما چکنم

دارم گله جایی و، بود جای گله!

امروز چو گل شکفته باشیم همه

فردا در گل نهفته باشیم همه

بس نرگس این باغ که هر روز از خواب

بیدار شود که خفته باشیم همه

آن شوخ کزو دور شبی خفتم،نه

روزی ز جفای او برآشفتم، نه

ز آن چشم، که اول نگهش کشت مرا

گفتا: نگرم بدیگری؟ -گفتم: نه!

عید است چه مانده ای صباحی بسرای؟!

من بلبل و تو فاخته، با من بسرای!

از مهر و وفا و دوستداری بسرای!

تا عمر نیامده است بر سر بسرای!

لرزان من و خواجه دوش از سردی دی

وی طعنه بمن میزد و من خنده بوی

رفتیم نهان ز خلق، تا مخزن کی

او کیسه ی زر گرفت و من کاسه ی می

از دور فلک که باخت لعب عجبی

بر من، که ز هجر داشتم تاب و تبی

روزی و شبی، چو روی و موی تو گذشت؟

روزی و چه روزی و شبی و چه شبی؟!

قاصد!دلم از حرف وفا خوش کردی

جانم ز پیام آشنا خوش کردی

گفتی: که ز راه میرسد یار اینک

ای وقت تو خوش، که وقت ما خوش کردی

گفتی: ز رخم چرا نظر پوشیدی؟!

هنگام سخن زبان بخود دزدیدی!

پندار که کردم نگهی، رنجیدی!

انگار که گفتم سخنی، نشنیدی!

دوشم دل برد، شاهد بازاری

افتاده من از قفای او باز، آری

میگفتمش: آنچه میبری باز آری؟!

میگفت بصد ناز: نه و، باز: آری

رویی که کله ز مه رباید داری!

مویی که به لاله مشک ساید داری!

بویی که سر نافه گشاید داری!

آری، جز رحم هر چه باید داری!

دارم ز فراق ماه مهر افروزی

در دل سوزی، نیست دلی دل سوزی

جز روز و شب من که ندارد شب و روز

هر روز شبی دارد و هر شب روزی

من مفلسم و، تو کیمییا ای ساقی!

دست تو سحاب و من گیا ای ساقی!

اینک رفته است شب، مرو ای مطرب!

اینک آمد صبح بیا ای ساقی!

وقت است ز هر سو شکفد روی گلی

هر بلبل مست رو نهد سوی گلی

راز من و یار، گل کند، چون شنویم

آن ناله ی بلبلی و، من بوی گلی!

ز آن پیش که، شمع مهرش افروختمی

وز آتش دشمنی او سوختمی

ای کاش بدست من سپردی پدرش

تا دوستیش بطفلی آموختمی

خوش آنکه چو یاد از اسیریم کنی

آیی شبی و رحم به پیریم کنی

پایت مالم، که پایمالم نکنی؛

دستت بوسم، که دستگیریم کنی

آذر! که چو من مانده جدا از وطنی!

نالان ز جدایی وطن همچو منی!

...

ای مرغ غریب از کدامین چمنی؟!