صوفی صفت بدرگی آخر تا کی

در صورت مردم سگی آخر تا کی

بر فرض حلال است گرفتم نه حرام

در کیش تو...بگی آخر تا کی

رخساره به خون صد پیم افزون شوئی

تا یک رهم از رخ اشک گلگون شوئی

رسمی است کهن قاعده خون شستن از آب

تو تازه رویت آب از خون شوئی

بر کرده غراب چند از یاوه پری

بال و پری از کاغذ تازی و دری

غافل که پریدن نتوان زین پر و بال

جز تا شرفات بام...تری

گر فضل به علم و خط و دفتر بودی

وز خلق اگر سواد برتر بودی

مفتی بایستی آنکه سردار آید

عثمان بایست تا پیمبر بودی

تا کی به خود افزون زخدا کم گردی

دریا بهلی و در پی نم گردی

تا عالم ... خودی ناری طی

... ای ار خدای عالم گردی

نه چهره گلی، نه سنبلان مرغولی

نه لب لعلی، نه نرگسان مکحولی

هیچش نه وهستش آنچه خوبان دارند

من زشت ندیده ام بدین مقبولی

از جان فرمش همی زتن یا کنی

وز نفس غمی نهاد خود شاد کنی

عنقا صفت ار بار شهی بود بسوز

چون پرچمه شیخ تا به کی باد کنی

این جان کآمد طفیل تمثال علی

سردار مخواه جز که پامال علی

گاوی خری ار اسب دواند که چرا

بسرای که واصل علی مال علی

تا گرم گذشتن از جهنم نشوی

در خلوت خاص خلد محرم نشوی

گردی همه زین گذشتن اما چو پدر

تا نگذری از بهشت آدم نشوی

صوفی چو به خلسه چشم بر طاق نهی

خود را به گزافه قطب آفاق نهی

با آن لقب این وجود ... تست

زهری قاتل که نامش تریاق نهی

با نفس صفا و با خرد ناوردی

آنرا باران بر این تگرگ آوردی

کله کل او شکستن آرد همه کس

گر دسته یا نه را شکستی مردی

از بنگه خود پی به خدا گم نکنی

رسم و ره عشق از هوا گم نکنی

درهات بروی از پس و پیش است فراز

هشدار که سوارخ دعا گم نکنی

گر نفس جنون ار گهر فرهنگی

تا نامت به عشق برنیاید ننگی

این مرتبه را دنگی و شوری باید

من گویم و خود تو نشنوی شوردنگی

آن روز که آدم به تراب اندودی

از آینه بر چهره حجاب اندودی

پنهان نه ای از دیده بهر روی که هست

بیهوده گلی بر آفتاب اندودی

هشیارانت خوار نهند از مستی

بالا دستان به پا زنند از پستی

بی دولت نیستی در آن عالم کل

... کل عالمی تا هستی

از نوش لبش حدیث خال افکن طی

با خال مگوی از لب جان پرور وی

زین هر دو یکی جوی که نائی محروم

هم از خرمای بصره هم گندم ری

با عارف مغز خواره صوفی حالی

با عامی پوست باره مفتی قالی

آن کیسه بر این فال کش آمد به خلاف

... تو هم دزدی و هم رمالی

گردنده گردون ز نقحبه بار است

آسوده کیهان ز نقحبه زار است

در گوهر آن پیدا و پنهان

از جبهه این عنف آشکار است

بانگ نی اش را پست و بلند است

[...]

کس نیست که چاره آرد آفات ترا

آه ار ندهد اجل مکافات ترا

دفع تو به غیر از تو تمنا نکنم

ای نام تو بر کمر زند ذات ترا

نگذاشت به ملک شاه حاجی درمی

شد صرف قنات و توپ هر بیش و کمی

نی مزرع دوست را از آن آب نمی

نی خایهٔ خصم را از آن توپ غمی