صد بوسه بدادمش بزیر کف پای

صد خواهش کردم که روی بر بنده نمای

نشنود که بود رأی او دیگر جای

خوبان همه صد روی بوند و یکرای

راز دل ازین و آن نهفتن تا کی

نقش طرب از هر سه ستردن تا کی

از دوست جفا و جور خوردن تا کی

دیدن بدی و بهی شمردن تا کی

ای ترک بگنجه از کجا افتادی

کاندر دل و جان من فکندی شادی

یک بوسه مرا به مستی اندر دادی

ای ترک همیشه مست و خرم بادی

افکنده و کنده است آن شمع سرای

افکنده کمند و کنده بدخواه ز جای

نوشیده و پوشیده و استاده بجای

پاشیده شبه بر گل و پوشیده قبای

گر دل بوفای تو هبا داشتمی

این شهر ز جور خلق بگذاشتمی

من با تو اگر تخم بلا کاشتمی

نادیده شمردمی و برداشتمی

عناب لبا چو برگ عناب شدی

بدرنگ بیامدی و بشتاب شدی

نادیده منت تمام نایاب شدی

چون رنگ بیامدی و چون آب شدی

هرچند تو در کنار من بیشتری

زی جان و دلم بدوستی پیشتری

گر بر دل من ز غمزه چون نیشتری

از خویشتن و خویش مرا خویشتری

بیجاده لب و یاسمن اندام منی

شادی و نشاط و راحت و کام منی

آرام دلم بردی و آرام منی

بر جان و دلم دامی و در دام منی

ای آنکه خجستگی تو دادی بهمای

با من بوفا و مهربانی بهم آی

جادو ننمود هرگز از تو به ابای

ای زر روان و دیده و دل پیمای

ای ترک ستمکاره و بیدادگری

تو داد رها کنی بیداد گری

خواهی که بپیچی تو ز بیدادگری

شو داد کن وز کرده بیداد گری

ای آنکه بروی قبله خوبانی

دل را دل و تن را تن و جان را جانی

گفتم بدلت خریدم از نادانی

اکنون که پدید است بجان ارزانی