ای اشک بود بر رخت ای رشک ختن

یا قطره شبنمی یست بر برگ سمن

با چشمان سیاه کار تو به سحر

در روز ستاره می نمایند به من

بر بالش راحتی نیامد سر من

با پهلویم آشنا نشد بستر من

ره بسته شد از شش جهتم هستم من

چون مهره نرد و شش جهت ششدرمن

شوخی که گسسته بود پیمان از من

بنشست برم کشیده دامان از من

چون برگ گلی که با صبا آمیزد

هم با من بود و هم گریزان از من

ای با مهرت سرشته آب و گل من

صد شکر که بردی دل غم حاصل من

تا در سر زلف تو ندیدم دل را

حقا که بجای خود نیامد دل من

شیطان نامی که شد غمش قاتل من

پابسته او شد دل بی حاصل من

گویند که شیطان نکند رو در دل

بس چون شیطان گرفت آخر دل من

در دل دو هزار مدّعا دارم من

زان است که پیوسته جفا دارم من

زان زود شکسته می شود شیشه دل

کورا چو حباب بر هوا دارم من

ز آن طره که ینست آن که زو هست ایمن

جان و دل و دین باخته بنشست ایمن

معلومم شد که این دروغ است که هست

از راهزن و دزد و تهی دست ایمن

از عالم سفله ای پسر هیچ مخواه

چون درگذرست از گذر هیچ مخواه

از خشک و تر جهان دون گر مردی

الاّ لب خشک و چشم تر هیچ مخواه

گر دل خواهی ای تن محنت پیشه

مگذار دل شکسته بی اندیشه

چون شیشه شکسته گشت پا نگذارند

دیگر نتوان ساختن از وی شیشه

زین سلسله تابه حال این فرزانه

بکری ننشسته بود در کاشانه

حیرت دارم که بکر فکر تو چرا

هرگز ننهند قدم برون از خانه

بی شمع جمالت ای به حسن افسانه

روشن نشود ز آفتابم خانه

آری ز فروغ شمع خاور همه را

روزاست ولی شب است بر پروانه

چون دل بستم به زلف آن غالیه مو

بگشود و برم گشود از تندی خو

استغنا را ببین که آخر دل را

نتوانستم بست به زنجیر برو

ای باد صبا واله و شیدا بر تو

کامی ز ثری تا به ثریا بر تو

ماننده آن پری که در شیشه کنند

تنگ است فضای چرخ مینا بر تو

ای خانه نه سپهر پرنور از تو

تا دور فتاده دل رنجور از تو

که دیده وطن سازد وکه سینه مقام

یعنی که در آب و آتشم دور از تو

رحمت آید با همه مغروری تو

گر شرح دهم قصه مهجوری تو

اشکی که ز رخساره من بگذشتی

اکنون ز سرم گذشته از دوری تو

باشد به مثل گر حاتم طی

آن طبع که سرکشست کی گیرد کی

هرگاه که ابر کرمش ریزش کرد

بنگر که چگونه می جهد برق ازوی

ای دل که ز چاک سینه بگریخته ای

وز بهر خلاص حیله انگیخته ای

گه در سر زلف یار و گه در بر من

هرجا هستی به مویی آویخته ای

از من برگشت یار من بی سببی

پر کرد ز خون کنار من بی سببی

خواهد غم رفته بازگرداند نیست

برگشتن روزگار من بی سببی

ای چشم مرا چشم گهربار از پی

دارد چشم تو چشم بسیار از پی

خوابم نبرد ز فکر چشم تو که هست

یک خفته و صد هزار بیدار از پی

رفتی رفتی از دل پر خون رفتی

از غمکده سینه محزون رفتی

نیکو کردی که در دلم نشستی

این خانه شکسته بود بیرون رفتی