دست مَلِک ملوکِ عالم‌ْ سنجر

بحری است‌ که در جهان چنان نیست دگر

چون باد سخاکند بر آن بحرگذر

موجش همه دُر باشد و آبش همه زر

چون بر دل و سر نهم دو دست ای دلبر

می پیش من آوری‌ که بستان و بخور

جانا زکف تو چون ستانم ساغر

دستی بر دل نهاده دستی بر سر

ای رفته ز خانه مدتی سوی سفر

باز آمده سوی خانه با فتح و ظفر

هرگز سفری چنین‌ که کردست دگر

افروخته روی ملک و افراخته سر

چون نرگس اگر نهیم در خاکستر

ور داریم اندر آب چون نیلوفر

ور بسپریم به پای همچون‌ گل تر

از شرم تو چون بنفشه بر نارم سر

هستند به بزمت ای شه شیر شکار

مرغان شبه تن و عقیقین منقار

از بهر نشاط تو به روزی صد بار

آیند همی چو مطربان در گفتار

شاها خردت هست به می خوردن یار

شاید که شب و روز همین داری کار

می خوردن تو فلک چو بیند هر بار

خواهد که کند ستارگان بر تو نثار

ای دشمن تو به قبضهٔ قهر اندر

رای تو بصر به دیدهٔ دهر اندر

شکر تو فریضه‌ ست به‌ هر شهر اندر

خاصه به دیار ماوَرَالنَّهر اندر

هرگز نشوم من از بت و باده صبور

کز بت همه راحت است و از باده سرور

از دست و کنار خویش کی دارم دور

پروردهٔ آفتاب و برکردهٔ حور

ای شاه کجا گرم کنی بارهٔ بور

صدگور بیفکنی به یک بار به زور

گر بهمن و بهرام برآیند ازگور

گویند که کار توست افکندن گور

خستی دل من به غمزه ای بدر منیر

چونانکه ملک سینهٔ من خست به تیر

در سینه و دل‌کنون دو پیکان دارم

از سینه و دل هر دو برون آمده‌گیر

گر بخت بلند خواهی و عمر دراز

از دولت برکیارقی سر بفراز

گر کالبد ملوک جان یابد باز

از وی همه برکیارق آید آواز

از کوی تو تا کوی من ای شمع طراز

دریاست ز اشک من همه راه دراز

گر هست درآمدن به‌کشتیت نیاز

زان دل که زمن ربوده‌ای کشتی ساز

چون چشم تو بر دلم شود تیر انداز

زلف تو شود پیش دلم جوشن ساز

کوته نکنم دو دست از آن زلف دراز

کاو تیر به جوشن از دلم دارد باز

از جور قد بلند و موی پستش

وز کافری نرگس ِ بی می‌ْ مستش

گریان به کلیسیا شوم بنشینم

ناقوس به یک دست و به دستی دستش

شاهی که به رزم کاویان داشت درفش

گر زنده شود پیش تو بردارد کفش

ای کرده دل خصم خلاف تو بنفش

بشت است دل خصم و خلاف تو درفش

در عشق تو بی‌روان نَوان بودم دوش

آشفته دل و رمیده جان بودم دوش

مرغی که به تیغ نیم بسمل‌گردد

دور از بر تو راست چنان بودم دوش

دستور و شهنشه از جهان رایت خوش

بردند و مصیبتی نیامد زین بیش

بس دل‌ که شدی ز مرگ شاهنشه ریش

گر کشتن دستور نبودی از پیش

نشناخت ملک سعادت اختر خویش

در منقبت وزیر خدمتگر خویش

بگماشت بلای تاج برکشور خویش

تا در سر تاج‌کرد آخر سر خویش

چون ابر کف تو بیند ای خسرو شرق

از تو نکند به جود تا دریا فرق

گردد خجل و شود به آب اندر غرق

از رشک بگرید و برو خندد برق

تا دید زمانه در دلم غایت عشق

در پیش دلم همی کشد رایت عشق

گر وحی زآسمان گسسته نشدی

درشان دل من آمدی آیت عشق