چون بند تو بنده را همی پند بود

دربند تو بنده تو خرسند بود

لیکن پایش چه در خور بند بود

ور نیز بود غایت آن چند بود

گر صبر کنم عمر همی باد شود

ور ناله کنم عدو همی شاد شود

شادی عدو نجویم و صبر کنم

شاید که فلک در این میان راد شود

گفتم که چو از بند گشایش باشد

[...]

گر باد هوای کوی سرایت سپرد

می دان تو که جان ز دستم ای جان نبرد

اندیشه نخواهم که به تو برگذرد

رشک آیدم از دیده که در تو نگرد

تا این دل من تو را خریدار آمد

در دست بلا و غم گرفتار آمد

نزد تو تن عزیز من خوار آمد

چونین که تویی با تو مرا کار آمد

تا دل به هوای تو گرفتار آمد

جان در تن من تو را خریدار آمد

ای آنکه رخت چون گل پربار آمد

از گلبن تو نصیب من خار آمد

سودای تو آتش دلم افزون کرد

نادیدن رویت آب چشمم خون کرد

هر در که لبت در صدف گوشم ریخت

هجران توام ز دیدگان بیرون کرد

کارم همه جز مهر تو دلجوی نبود

واندر دل من ز مهر تو بوی نبود

چون در خور میدان توام گور نبود

جز جستن من ز پیش روی تو نبود

امّید وصال چون مرا بفریبد

خسته‌دل من چو بیدلان درشیبد

ای آن که تو را مشاطه حورا زیبد

سنگست آن دل کز چو تویی بشکیبد

هر مرد که لاف زد شدش مردی باد

شد رادی خاک چو به منت بر داد

من بنده آن که چون هنر گیرد یاد

بی لاف مبارز است و بی منت راد

ای دیده کشد همی ز بی خوابی درد

از بس که ز هجر تیر پرتابی خورد

این روی مرا که بود چون آبی زرد

آغشته به خون تمام عنایی کرد

مونس همه شب خیال دلجوی تو بود

در چنگ نه زلف غالیه بوی تو بود

هر چند شبی سیه تر از موی تو بود

امید به آفتاب چون روی تو بود

از باغ طرب گشت گل وصل پدید

جان همچو نسیم بر گل وصل وزید

ما و تو کشیم بر گل وصل نبید

کز خار فراق بر گل وصل دمید

با من در مهر گرم چون آتش بود

بی من روزش چو دود می بود کبود

چون آتش رود سرد شد بر من زود

شد عیش من از تیزی او تلخ چو دود

چون باره فتح تو به میدان تازد

با تیغ تو بدسگال تو جان بازد

تاج تو همی به سود کیوان یازد

تخت تو همی بر آن جولان سازد

بر عارض نو مشک همی افزاید

وآن روی چو ماه تو همی آراید

گر مشک ز عارض تو زاید شاید

تو آهویی و مشک ز آهو زاید

آنی که ز کبر ما نپسندی مهد

قسمم ز تو خارست ز گل زهر از شهد

در عشق توام سود نمی دارد جهد

چون لاله سیه دلی و چون گل بد عهد

در بند تو ای شاه ملکشه باید

تا بند تو پای تاجداری ساید

آن کس که ز پشت سعد سلمان آید

گر زهر شود ملک تو را نگزاید

دل بیش کشد رنج چو دلبر دو شود

سر گردد رنجور چو افسر دو شود

مستی آرد باده چو ساغر دو شود

گردد کده ویراه چو کدیور دو شود

دوشم چو شب از بنفشه رویی ننمود

در هجر توام دیده چو نرگس نغنود

از دیده و دست جیب پیراهن بود

چون لاله همی دریده و خون آلود

چون غنچه رهی راز تو در دل دارد

ترسم که غم عشق چنین نگذارد

ور باد شود دیده و باران بارد

چون گل همه اسرار تو بیرون آرد