رخسار تو آئینه دیرینه ماست

ما شاهد و دیدار تو آئینه ماست

آن جامه شاهی که باطلس ندهیم

در صومعه آن خرقه پشمینه ماست

بیروی تو دل صبور گردد هیهات

یا از غم تو نفور گردد هیهات

چون زلف خودار سرش ببری صد بار

یکدم ز رخ تو دور گردد هیهات

بر عارض آن بت که توان تن ازوست

خالیست که بدحالی مرد و زن ازوست

گوئی که مگر سیاهی چشم منست

ز آنروی که روشنی چشم من ازوست

بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت

بر من ز فراق یار دانی چه گذشت

گردون ستمکاره بتیغ خورشید

خون دل من ریخت درین نیلی طشت

بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست

بیمنت سرمه چشم مستت سهیست

از دانه دل تراست بر خرمن ماه

خالی که از و حال جهانی سهیست

بیوصل تو کار دل قوی با خلل است

هجران تو رهزن بقا چون اجل است

رویت بصفا میان خوبان جهان

چون ملت اسلام میان ملل است

بی خنده آن پسته شکر شکنت

کس را چه خبر که هست یا نی دهنت

چون خط مسلسل است بررق حریر

از سنبل تر سلسله ها بر سمنت

با روی چو روزت بقمر حاجت نیست

با پسته شورت بشکر حاجت نیست

می روشن و شب تیره و مجلس خلوت

گفتن که چها گشت دگر حاجت نیست

بر من صنما جور تو امروزی نیست

یکذره ترا رحمت و دلسوزی نیست

تو شاد بزی که با چنین خو که تراست

جز غم ز تو ام هیچ دگر روزی نیست

گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست

سلطان وقت خویشی و سلطان گدای تست

ایصاحب اجل که روی در قفای دل

رخش امل مران که اجل در قفای تست

دردا که گل و موسم گلزار گذشت

بلبل ز گلستان بسوی خار گذشت

خوشوقت کسی که از همه فار غبال

عمرش بتماشای رخ یار گذشت

بیچاره دلم چو محرم راز نیافت

واندر قفس جهان هم آواز نیافت

در زلف سیاه ماهروئی گم شد

تاریک شبی بود کسش باز نیافت

بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست

و آن نیز بخاک رفت کز باد بزیست

چون میگذرد عمر بشادی و بغم

من بنده آنک از غم آزاد بزیست

باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست

گر نرد ندیمانه نبازیم بهست

با شاه نیارم بگرو برد از آنک

هر چیز که هست بنده را زان شهست

بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست

بر جان ز حوادث المی نیست که نیست

خوش باش و مده فرصت شادی از دست

کز دور فلک هیچ غمی نیست که نیست

تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت

درد دل آزرده ز درمان بگذشت

چون ابر بهار از آنسبب گریانم

کز گلشن ملک آن بت خندان بگذشت

تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست

از جمله شهان اگر همیپرسی راست

شاهی بکرم چو ناصر ملت و دین

دارای جهان امیر ابوبکر نخاست

تا یار بحج رفت ز ما ببریدست

جرمی چو نکردیم چرا ببریدست

از مروه و مروت اینقدر آوردست

کز صحبت اخوان صفا ببریدست

تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است

ما را چو سپاهیان نظر برقوس است

وقتی که بتم کمان کشد تا بن قوس

بینی که مه چهارده در قوس است

تن در غمش از هلال باریکترست

و آنماه شب چارده ز من بیخبرست

او خنده زنان چون گل و چون ابر مرا

با گریه بهم ناله و سوز جگرست