پیدایی او اگر چه باشد به کمال

بیگانهٔ دید ماست آن حسن و جمال

همچون نرگس به هیچ جا ره نبرد

گر دیده ز شش جهت برون آرد بال

از لاله و گل به رنگ و بوتر می بال

از هر چه نمو کند نکوتر می بال

چشم گریانم آبیار است ترا

ای داغ ازین شکفته روتر می بال

این دشت که دل چسبی هر خار به دل

شد فیض رسان چو سیر گلزار به دل

شد گرمی و سردی هوایش همه را

چون لطف و عتاب یار هموار به دل

حیف است اگر ز دخت رز جویی کام

کاین فاحشه باشد از ذوات اعلام

تا کی سر خود به پای خودخواهی سود

تا چند کشی است منت این گوده حرام

ز آغاز وجود خویشتن تا انجام

هرگز نزدم در ره حق جویی گام

افسوس که پرکار صفت از غفلت

دورم همه در لغزش پا گشت تمام

بس فیض که از چلیم اندوخته ام

بر وی نظر خواهش از آن دوخته ام

دودش که ز سینه هر نفس برگردد

دارد پیغامی از دل سوخته ام

صد شکر که خیرخواه اعدای خودم

لیکن بدخواه خصم مولای خودم

کاری با زید و عمرو و بکرم نبود

من دشمن دشمنان آقای خودم

وقتی گر بود همچو گوهر اشکم

شد ز آتش دل کنون چون اخگر اشکم

زد قطره شب هجر ز بس در طلبت

یک آبله گشت پای تا سر اشکم

در راه وصالت ای بت کج کلهم

شب تا به سحر چشم تمنا به رهم

تا پیک صبا مژدهٔ دیدار آورد

چون شعلهٔ شمع مضطرب شد نگهم

صحت ز علی مرتضی می خواهم

درد خود را ازو دوا می خواهم

غیر از تو علاج خود نجویم ز کسی

یا شاه نجف از تو شفا می خواهم

دایم به سراغ سر کوی تو دوم

تا جان دارم به جستجوی تو دوم

با آنکه ز ضعف عنکبوتی شده ام

بر تار نگاه رو به سوی تو دوم

پیوسته به دوران تو ای چرخ کهن

با اهل کمال هستی از بس دشمن

چون خامه که سر فورد آرد به دوات

محتاج سیه کاسه شوند اهل سخن

افسوس که شد به دل بهارت به خزان

مغلوب جنود کفر گردید ایمان

عزم سفری ز کشور دل دارد

حسن تو ز خظ برزده دامن به میان

طعن این همه بر چرخ ستم پیشه مزن

با دست و زبان سنگ بر این شیشه مزن

زشت است مذمت جهان زاهل جهان

شاخی که نشسته ای بر آن تیشه مزن

جویا خود را به شعر مشهور مکن

بسیار ازین مقوله مذکور مکن

باشد نمک صحبت احباب سخن

بی قاعده اش صرف مکن شور مکن

غرق است به بحر جرم تا گردن من

شرمنده بود دلم ز بد کردن من

ای کاش که هر نقش قدم چون سوزن

چاهی شود از بهر فرو رفتن من

ای آنکه دلت گشته ز امساک تو خون

نبود دهنت از تو به نانی ممنون

تا بستاند لقمه ز دستت از حرص

آید فم معده از دهانت بیرون

گویند مدام عارفان آگاه

کاندر خلق است جلوهٔ سراله

نقصی به علوشان گردون نرسد

هر چند که خویش را نماید در چاه

انگار که بیش از همه شد ثروت تو

افزون ز کریمان جهان همت تو

با عالم ریش گاو اگر می سازی

از هیچ خری کم نبود دولت تو

ای پشت پناه اهل ایمان در تو

تو قنبر قنبری و من قنبر تو

باشد از سایه ات هما فیض اندوز

تا سایهٔ مرتضی بود بر سر تو