ای آنکه بر وی همچو گل رشک مهی

داغ جگر لاله ز خال سیهی

درویش ترا سه اشرفی از کف تو

بهتر ز سه نقطه زر از شین شهی

ای آنکه بحسن و خوبیی به ز پری

با روی چو مه چراغ اهل نظری

گر دست زر افشان بگشایی بکرم

شاید به دو اشرفی دو عالم بخری

ای آنکه برخ تو پرده صبر درد

کی پیش تو دیده در رخ گل نگرد

خورشید فلک گر همه اشرف باشد

پیشت بیک اشرفی کس آنرا نخرد

ای لعل تو چشمه آب حیات

وز صورت تو شکسته دل لات و منات

هر کو ز عطارد رخت سر نکشید

بنوشت فلک به پادشاهیش برات

بنوشت فلک به پادشاهیش برات

ای آنکه گل رخت ثباتی دارد

وز صورت تو دلم حیاتی دارد

سلطان جمالی و بخون دل ما

خط تو وزیرست و براتی دارد

خط تو وزیرست و براتی دارد

ای آنکه زیان عاشق از سود به است

بی وصل رخت نبودن از بود به است

خال تو بنقد به ز خطی که دمد

یکحبه ز ده برات موعود به است

یکحبه ز ده برات موعود به است

ای آب حیات رشحه یی از قلمت

یک نقطه سواد دیده ام از رقمت

آنجا که شود کلک تو درپاش بود

نه صفحه چرخ نه برات از کرمت

نه صفحه چرخ نه برات از کرمت

ای برده لب تو رونق از آب حیات

وز شرم خطت خضر نهان در ظلمات

بی نقد وصال تو خوشم نیست اگر

بخشند بهشت جنتم هشت برات

بخشند بهشت جنتم هشت برات

ای نامه زندگی خط اشرف تو

دستور سپهر کمترین آصف تو

خوشتر ز سپهر و سبعه سیاره

بر هفت برات هفت مهر از کف تو

بر هفت برات هفت مهر از کف تو

ای آنکه مرا مهر تو از دل نشود

با لطف تو هیچ کار مشکل نشود

بی مهر عنایتت ز دیوان قضا

یک اقچه به شش برات حاصل نشود

یک اقچه به شش برات حاصل نشود

ای در کف خلق از کرمت وجه طرب

با لطف تو بیوجه بود نام طلب

از دست تهی پیش تو پنج انگشتم

گر پنج برات در کف آرد چه عجب

گر پنج برات در کف آرد چه عجب

ای لعل لبت حیات هر نوش لبی

ما را بجز از غم تو نبود طلبی

بی نقد غمت نیست درین چار چمن

با چار برات طبع برگ طربی

با چار برات طبع برگ طربی

ای از شکر لب تو در شیشه نبات

وز شوق لب تو جان دهد آب حیات

چشم تو بخون من محصل شده است

وز خال و خط و زلف تو دارد سه برات

وز خال و خط و زلف تو دارد سه برات

ای شمع دو عارضت چراغ دو سرا

یک بار چو شمع از در این خشته درآ

خطت به دو عارض چو سواد دو برات

بهتر ز سواد هر دو چشمست مرا

بهتر ز سواد هر دو چشمست مرا

ای آنکه مه از تو روشنی وام کند

لطف تو دل رمیده آرام کند

از نقد دو عالمم فراغت باشد

گر لعل تو یک برات انعام کند

گر لعل تو یک برات انعام کند

ای آنکه پری نیاید اندر نظرت

با صورت خوبست ز معنی خبرت

راضی بسگ تو پادشه راس براس

یعنی که نه پادشا قماشی است برت

ای آنکه لب تو پرده غنچه درد

رخسار تو آب صورت چین ببرد

آنجا که زند شنهشه عشق تو تخت

کی عقل وزیر را قماشی شمرد

ای آنکه دو عارضت چراغ چمنند

لبهای تو رونق شکر می شکنند

یکره بچمن گذر که گلهای چمن

در پای تو ده قماش رنگین فکنند

ای آنکه برت بتان ز خود کم لافند

مانند منت هزار در اوصافند

در کارگه قضا پی خلعت تست

افلاک که نه قماش الوان بافند

ای خنده تو راز نهان ساخته فاش

در جان بتان ز خار خار تو خراش

رضوان ز پی فرش تو از حله نور

در هشت بهشت افکند هشت قماش