ای کز تو تنم ضعیف چون نال بود

در صورت تو دلم زبون حال بود

ویرانه تر از ملک تنم نیست دگر

جایی که وزیر چنگ در مال بود

جایی که وزیر چنگ در مال بود

ای آنکه لبت از دمی گلرنگ به است

وز تنگ شکر آن دهن تنگ به است

سنگی که ز دست تو خورم آوازش

در گوش من از نغمه ده چنگ به است

در گوش من از نغمه ده چنگ به است

ای برده سبق جمالت از حسن ملک

خطت ز دلم حرف طرب ساخته حک

تا چنگ بدامن وصالت نزنم

خوشدل نشوم ز ساز نه چنگ فلک

خوشدل نشوم ز ساز نه چنگ فلک

ای ماه رخت چراغ هر حور سرشت

حسن تو صفای کعبه و شمع کنشت

مست تو عجب اگر بهوش آید باز

از نغمه هشت چنگ در هشت بهشت

از نغمه هشت چنگ در هشت بهشت

ای کز دهنت غنچه به تنگ آمده است

گل پیش تو ساقیا برنگ آمده است

از رشته نور در کف چنگی تو

هفت اختر چرخ هفت چنگ آمده است

هفت اختر چرخ هفت چنگ آمده است

ای خورده ز شکر لبت خار رطب

طوطی صفتم خراب آن شکر لب

مست تو چه غم خورد که پیوسته رسد

از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

از شش جهتش نوای شش چنگ طرب

ای آهوی تو انیس مجنون دلم

پر خون ز غمت درون و بیرون دلم

من صید زبونم ز غمت شیر صفت

دایم زده پنج چنگ در خون

دایم زده پنج چنگ در خون

ای کز ستم غم تو یک دل نرهد

کس دل ندهد ترا که جان هم ندهد

از چنگ دو ابرو و دو چشمت نرهم

یک صید ز چار چنگ بیرون نجهد

یک صید ز چار چنگ بیرون نجهد

ای آنکه بحسن و خوبیت نیست نظیر

بر جرم من از بزرگیت خورده مگیر

جان بانو و دل بساقی و گوش بچنگ

بیچاره کسی که در سه چنگ است اسیر

بیچاره کسی که در سه چنگ است اسیر

ای داده فروغ گل رخ روشن تو

خورشید فلک گلی است از گلشن تو

چون ساز طرب وصل تو دارد چه عجب

گر زره زند دو چنگ در دامن تو

گر زره زند دو چنگ در دامن تو

این کز تو نصیب من دل تنگ بس است

خون جگرم باده گلرنگ بس است

با ناله خود ز زهره کی یاد کنم

یک بزم مرا نوای یک چنگ بس است

یک بزم مرا نوای یک چنگ بس است

ای روی تو آفتاب صاحب نظران

بر صورت خوب تو عالم نگران

پیش تو صفات دیگران کس چکند؟

چون پادشه اشرفی بذات از دگران

از کز فلکت ملک خطاب آمده است

صد صورت چین ترا خراب آمده است

روی تو نظیر ماه گردون شده است

رأی تو وزیر آفتاب آمده است

ای از ستمت کمان ابرو به زه است

زلفین تو حلقه حلقه همچون زره است

یاری نفروشی بزر ایمه هر چند

امروز ده اشرفی زده یار به است

ای آنکه زرشک عارضت لاله بسوخت

بی سوز غمت چراغ شادی نفروخت

از بهر نثار مقدم اشرف تو

عاشق به نه اشرفی نه افلاک فروخت

ای آنکه فرشته خویی و حور سرشت

دل روی تو دید و حور از دست بهشت

گر نقد فرح به نسیه می نفروشی

هشت اشرفیت بکف به از هشت بهشت

ای کز گل نو روی تو صد بار به است

وز نرگس تر چشم تو خونخوار به است

در دست گدایان ز کف زر پاشت

هفت اشرفی از سبعه سیاره به است

ای آنکه رخ تو به ز گلزار بود

از چشم بدان حقت نگهدار بود

گر زر بود از هیچ جهت غم نبود

شش اشرفیت ز شش جهت یار بود

ای لطف تو تریاک غم و داروی درد

مانند تو در جهان کسی لطف نکرد

هر کو بدر تو روی زردی آورد

پنج اشرفیش بکف نهی چون گل زرد

ای آنکه رخ ترا بگل صد شرف است

با شادی تو غم جهان برطرف است

چون لاله چار برگ اگر بر کف تو

چار اشرفیست جام عیشت بکف است