پایی که ز بند عالمی بیرونست

پالود به خون و زین غمم دل خونست

ای تاج سر زمانه آخر کم ازین

کای دست خوش زمانه پایت چونست

گر شرح نمی‌دهم که حالم چونست

یا از تو مرا چه درد روزافزونست

پیداست چو روز نزد هرکس که مرا

با این لب خندان چه دل پر خونست

تا دست امید ما شکستیم ز دوست

زیر لگد فراق پستیم ز دوست

دشمن به دعای شب چرا برخیزد

چون ما به چنین روز نشستیم ز دوست

هردم ز تو گر تازه غمی باید هست

در دور فلک نو ستمی باید هست

در عشق تو گرچه ایچ می‌باید هست

این بس نبود کانچ نمی‌باید هست

تا خرمن آز را دلت پیمانه‌ست

نزدیک تو جز حدیث نان افسانه‌ست

خوش‌باش که یک نیمه مرا در خانه‌ست

در سنبلهٔ سپهر اگر یک دانه‌ست

هجران تو دوش چون به من درنگریست

بنشست و به های‌های بر من بگریست

گریان بر وصل شد که تدبیرم چیست

تا چند به جان دیگران خواهی زیست

ای شاه نجیب کفشگر دانی کیست

آنکس که ازو خزینت از مال تهیست

سیمت ز کل حبه طلب ورنه ازو

سگ داند و کفشگر که در انبان چیست

می‌آمد و از دیدهٔ ما می‌نگریست

می‌رفت و دگرباره قفا می‌نگریست

با جلوهٔ خویشتن خوشش می‌آمد

یا از سر مرحمت به ما می‌نگریست

از وصل تو بر کناره می‌باید زیست

با سینهٔ پاره پاره می‌باید زیست

بی‌دل به هزار حیله می‌باید بود

بی‌جان به هزار چاره می‌باید زیست

ای دل یارت که سر به سر کبر و منیست

بازیچهٔ غمزه‌اش پیمان شکنیست

سودای لب چنین کسی نتوان پخت

با خویشتن آی این چه بی‌خویشتنیست

بوطالب نعمه طالب نعمت نیست

زان در کرمش تکلف و منت نیست

در همت او هر دو جهان مختصرست

جز وی ز پیمبریست آن همت نیست

پایی که نه در هوای تو در گل نیست

رایی که نه رای تو برو مشکل نیست

القصه ز هرچه نام شادی دارد

در عالم عشق جز غمت حاصل نیست

پای تو اگرچه در وفا محکم نیست

در دست تو یک درد مرا مرهم نیست

با این همه از غمت گزیرم هم نیست

دل بی‌غم دار کز تو دل بی‌غم نیست

تا چند طلب کنم وفای تو که نیست

تا کی گیرم کسی به جای تو که نیست

گفتی که ترا جان و جهان جز من نیست

ای جان جهان به خاک‌پای تو که نیست

گر درخور قدر همتم سیمی نیست

چون من به هنر کس اندر اقلیمی نیست

عیبی نبود گر فلکم سیم نداد

چونان که ز نان استدنم بیمی نیست

محنت‌زده‌ای که کلبه‌ای داشت به دشت

در نعمت و ناز دیدمش برمی‌گشت

گفتمش که گنج یافتی گفتا نه

بو طالب نعمه دی بر این دشت گذشت

گر بنده دو روز خدمتت را بگذاشت

نه نقش عیادت تو بر آب نگاشت

تقصیر از آن کرد که چشمی که بدان

بیماری چون تویی توان دید نداشت

اندوه تو چون دلم به شادی نگذاشت

آخر ز وفاش باز نتوانی داشت

هرچند ز تو به جز جفا حاصل نیست

من تخم وفاداری تو خواهم کاشت

چون آتش سودای تو جز دود نداشت

مسکین دل من امید بهبود نداشت

در جستن وصل تو بسی کوشیدم

چون بخت نبود کوششم سود نداشت

اندوه تو چون دلم به شادی انگاشت

وز بهر تو پیوند جهانی بگذاشت

گیرم ز جفاش باز نتوانی برد

دایم ز وفاش باز نتوانی داشت