زاواز خوش تو عقل مدهوش شود

وز دل همه درد و غم فراموش شود

چون وقت سماع درج لب بگشائی

مانند صدف همه تنم گوش شود

ناگاه چنین کرانه جوئی که چه بود

یکباره نمود سنگ خوئی که چه بود

دی آنهمه مهر کرده دوش آنهمه شرط

امروز چه عذر آری و گوئی که چه بود

چون بیخبری از غمم ایماه چه سود

چون در تو نکرد اینهمه غم راه چه سود

تا جان بتن منست بر من بخشای

ور نه چو برفت جانم آنگاه چه سود

یک شهر همیکنند فریاد و نفیر

در مانده بدست زلف آن کافر اسیر

ای دل اگر از سنگ نئی پند پذیر

وی دیده اگر کور نئی عبرت گیر

زینگونه که شد خوار و فرومایه هنر

از جهل پس افتاد بصد پایه هنر

یارب تو بفریاد رس آن مسکین را

کش خانه سپاهان بود و مایه هنر

گفتم که چراست گرد آن تنگ شکر

باریک خطی نبشته از عنبر تر

گفتا که عقیق را بباید نقشی

تا مهر توان نهاد بر درج گهر

تا من ز رخ خوب تو گشتم مهجور

نزدیک تو تا شتافت جان رنجور

شد دست اجل چون تو بجانم نزدیک

ای چشم بدان همچو من از روی تو دور

جانا نم دیده وتف سینه نگر

این عشق تو و فراق دیرینه نگر

گر یوسف و یعقوب ندیدی بعیان

در من نگر ایجان و در آیینه نگر

ای روی تو را برده مه چرخ نماز

زلفت چو شب هجر سیه رنگ و دراز

عذری که رخ تو دوش آوردم پیش

از چشم چو زلف خود پس گوش انداز

گفتی مگذر بکوی ما در زین پس

کامیخته ز مهر با دیگر کس

این خود چه حدیثست ولی دانم چیست

سیر آمده بهانه میجوئی و بس

در جامه ازرق آن بت عشوه فروش

چون ماه ز آسمان پدید آمد دوش

گر نه فلکست پس چرا همچو فلک

هم زرق فروش آمد و هم ازرق پوش

زلفی که همی نهاد سر بر قدمش

بسترد که بد جایگه پیچ و خمش

آنکس که نهاد استره بر فرق سرش

چون استره ننهاد سر اندر شکمش

آن ماه که آفتاب نامست رخش

وندر ره عقل و هوش دامست رخش

دیدم رخ اوی و عکس خورشید در آب

معلوم نمیشد که کدامست رخش

نادیده هنوز آن رخ غم پردازش

بر بود دلم زلف کمند اندازش

پس با که بگویم که دل من که ربود

یاری که چو بینم نشناسم بازش؟

یک بوسه زلعل خویش کم گیر و ببخش

زنهار روا مدار تقصیر و ببخش

جان پیش کشیده ام نه از بهر بها

این هدیه آن عطاست بپذیر و ببخش

گفتم که بزلف در کجا دارم دل

بنمای بمن تا بتو بسپارم دل

بگشای سر زلف و نگه کن تا من

چون از سر زلف تو برون آرم دل

در هجر تو گفتم که ز جان میترسم

وصل آمد و من هم آنچنان میترسم

دی خود ز زبان دشمنان ترسیدم

امروز ز چشم دوستان میترسم

در فرقت تو دلی پر از خون دارم

وز دیده بچهره بر دو جیحون دارم

دردی ز حد قیاس بیرون دارم

این عشق بدین صفت نهان چون دارم

دلخسته آنزلف چو چوگان توام

سرگشته آن کوی زنخدان توام

بر من دل تو نرم نخواهد گشتن

من بنده آن دل چو سندان توام

بر آتش غم فتاده چون زلف توام

سر خیره بباد داده چون زلف توام

با آنکه ز خط برون نهادستی پای

سر بر خط تو نهاده چون زلف توام