نائی که سخن بود روان از لب او

در نی شکر آمد بفغان از لب او

لب بر لب نی نهاد و دم داد دمش

تا گفت که آمدم بجان از لب او

ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو

صلح همه کس فدای جنگ خوش تو

کو دسترسی فراخ تا بر دارم

کام دل خویشتن ز تنگ خوش تو

از دولت مخدوم جهان و فر او

با کام دلند مادر و دختر او

مقنع بسر آن پسران برفکند

مادر که جهان ملک بود دختر او

دانی صنما که بر چه سانم بیتو

خونابه ز دیده می فشانم بیتو

گر با تو بگیرندم و بردار کنند

به زان بودم که زنده مانم بیتو

ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو

وز خط برخت نیل و بقم تو بر تو

باد سحری گفت بگل وصف رخت

خون بر دلش افتاد ز غم تو بر تو

فرزند حسن ایدل و جانم با تو

گردون نگذاشت تا بمانم با تو

هر چند که غائبی دلم حاضر تست

هر جا که همی روم روانم با تو

ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو

گر منبع تحقیق بود مشرب تو

آبستنی شب جهان میبینی

خوشباش چه دانی که چه زاید شب تو

ای داده گلابرا خجالت خوی تو

مستم ز هوای لب همچون می تو

حقا که گرم دست دهد پی کنمش

جز سایه کسی را که بود در پی تو

تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو

خورشید پناه داده با سایه تو

برسایه بالای تو رشکم باشد

من دور ز تو و سایه همسایه تو

ایخنده زنان بر مه انور رخ تو

وی غیرت آفتاب خاور رخ تو

در حشر که مشغولی هرکس بخودست

دزدیده مرا نظر بود بر رخ تو

تا بر در آرزو بود منزل تو

حل می نشود مسئله مشکل تو

دلرا بهوس کاسه هر آش مکن

تا جام جهان نمای گردد دل تو

ایدل کم این دیر کهن گیر و برو

ترک فلک بیسرو بن گیرو برو

نیک و بد تو پیشرو و رهبر تست

زینپس پی معنی سخن گیرو برو

ای مفتی شرع مکرمت خامه تو

افلاک مطیع رای خود کامه تو

در شرع کرم رواست کاندر دو سه ماه

یکبار ندید ابن یمین نامه تو

روزیکه نبد هیچ نشان من و تو

دادند بهم قرار جان من و تو

کامروز بجز میان تو با تن من

یکموی نگنجد بمیان من تو

ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو

جان تربیت است اهل سخن را جان کو

از هر طرفی عنصریی خیزد اگر

سلطان بنوازدش ولی سلطان کو

ای چرخ فلک هزار فریاد از تو

آن به که نیاورد کسی یاد از تو

سرگشته و با لباس محنت زدگان

پیوسته از آنی که نیم شاد از تو

ای بس که جهان باشد و ما خاک شده

ز آلایش تن روان ما پاک شده

تن طوطی جانرا قفسی دلگیرست

طوطی ز قفس جسته بر افلاک شده

ایدل تو مپندار بجانی زنده

لطفیست الهی که بدانی زنده

گر با تو بود جان بکجا دارد جای

ور بیتو بود پس بچه مانی زنده

ایمهر رخ تو جای در دل کرده

چشمت مدد جادوی بابل کرده

آن رسته دندان چو درت گوئی

پروینست در آفتاب منزل کرده

آمد بر من زلف مشوش کرده

وز سنبل تر لاله منقش کرده

من بر سر آشتی و او بر سر جنگ

خود را ز شراب حسن سرخوش کرده