روزیکه نبد هیچ نشان من و تو
دادند بهم قرار جان من و تو
کامروز بجز میان تو با تن من
یکموی نگنجد بمیان من تو
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
روزیکه نبد هیچ نشان من و تو
دادند بهم قرار جان من و تو
کامروز بجز میان تو با تن من
یکموی نگنجد بمیان من تو
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به احساس عمیق ارتباط و وابستگی بین دو نفر اشاره دارد. روزی که نشان عشق و پیوند آنها به هم داده شد، زندگی و جانشان به هم گره خورد. اکنون هیچ چیز جز این عشق نتوانسته است آن دو را از هم جدا کند و حتی یک تار مو هم نمی‌تواند میان آنها فاصله ایجاد کند. این احساس عمیق و نزدیک بودن را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: روزهایی که هیچ نشانه‌ای از وجود ما نبود، تنها وعده و قرار زندگی ما بر سر یکدیگر بود.
هوش مصنوعی: امروز جز تو و جسم من هیچ چیز دیگری میان‌مان نمی‌گنجد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
نام تو شنید بنده دل داد بتو
چون دید رخ تو دل داد به تو
آشوب همه جهان حدیث من و تو
بگذار من و همه جهان گلشن تو.
ای دیده زکات گیر نظاره تو
وز قید حیات رست بیچاره تو
آن عارض آتشین به خورشید نمای
تا جزیه دهی کند به رخسار تو
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.