ای خلق جهان به جملگی بشتابید

باشد که همه سی و دو را دریابید

تقلیدروان محو شدند همچو مطر

بگرفت جهان «فضل » و شما در خوابید

ای فاتحه روی تو قرآن مجید

چون روی تو دیده مصحف خوب ندید

تا گنج خفی عیان شود منشی «کن »

بر لوح رخت صورت «الله » کشید

آن سی و دو خط وجه آدم چو ندید

شیطان، به خلاف حق سر از سجده کشید

آن کس که به حق بدید امام ملکوت

از قوت حرف و صوت او گفت و شنید

خیاط ازل چو جامه جان ببرید

بر قد سواد سین قرآن ببرید

اسما و صفات هرچه هست از دو جهان

بر جبه خود نوشت و آسان ببرید

بی درد دلی کسی به درمان نرسید

بی جذبه حق کسی به رحمان نرسید

روی تو که هست آینه صورت حق

بی معنی آن کسی به قرآن نرسید

این کاسه چو کوزه نبات است نگر

با خاصیت آب حیات است نگر

هرگونه طعامی که از او نوش کنی

زان دلبر شیرین حرکات است نگر

استاد در این کاسه چو بنمود هنر

بشکست از او قیمت صد کاسه زر

صد کاسه سر بر او، فتد از شوقش

خود جام جهان نماست این کاسه نگر

خورشید سمای معرفت کرد ظهور

بر اهل ظهور از ره سی و دو نور

عارف به خط و خال بتان هر که نشد

هرگز نرسد به باطنش ذوق حضور

نقاش ازل چو نقش بندی آغاز

در عالم جان کرد، شنید این آواز

هان تا که جمال نازنینم بکشی

بر کارگه وجود پرورده به ناز

ای مانده تو بر کنار جویای وسط

تا چند چو نقطه دور گردی از خط

در می طلبی به قعر دریا (می) شو

سرگشته مباش بر سر آب چو بط

ذاتی که عبارت است از سی و دو حرف

عین دو جهان است چه مظروف و چه ظرف

یعنی که حقیقت حروف از ذات است

ای منشی علم نحو وی واضع صرف

خواهی که بیابی از همه چیز وقوف

یا در دو جهان به فضل گردی معروف

از صفحه رخساره خوبان شب و روز

می خوان چو نسیمی از خدا علم حروف

ای روی تو هفت مصحف صانع پاک

زین هفت مصور شده آن هفت افلاک

در عالم اعلی بنگر تا حد خاک

جز سی و دو نیست گر تو را هست ادراک

از خال و خط تو، ای بت بی خط و خال

«از مویه شدم چو موی از ناله چو نال »

شب ها به سر سوزن اندیشه کشم

بر کارگه دیده خیالت به خیال

چون غنچه گل خنده زنانی، ای دل

تو بی خبر از باد خزانی، ای دل

در راه خدا قدم زدن کار تو نیست

بسیار مپو، نمی توانی، ای دل

کی گشت مجرد از مجرد حاصل

ور گشت به قول عام چون شد فاصل؟

از هستی هر شی ء عجبم می آید

از دبدبه ای که شد فلانی واصل

چون من ز صفت به ذات وصلت کردم

ترک ره هفتاد و دو ملت کردم

سیمرغ صفت ز عالم کون و فساد

بر قله قاف قرب عزلت کردم

من نور تو در جبه ازرق دیدم

وز نور تو چون نور تو مطلق دیدم

چون روی ز غیر حق بگردانیدم

سر تا به قدم وجود خود حق دیدم

من مستی باده از سبو می بینم

عکس رخ ساقی اندر او می بینم

در جام جهان نما که آن مظهر اوست

هستی و وجود او به او می بینم

من ذکر تو از مرغ چمن می شنوم

وز لاله و سنبل و سمن می شنوم

تسبیح تو از زبان هر موجودی

من می گویم مدام و من می شنوم