آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت

اول الف قامت دلدار نوشت

استاد همین الف بر سر خط

یکبار نوشت و طفل صد بار نوشت

از گلشن عیش جام مقصود که جست؟

تا لاله صفت چهره بخوناب نشست

چون سیب دل آغشته بخون باش ز دهر

بهبود مجو که به در این باغ نرست

از جان منت فراغ اگر ایساقیست

تا جان بودم امیدواری باقیست

مشتاقم از آن، بدیدنت گستاخم

گستاخی من ز غایت مشتاقیست

یاری که بصورت و بسیرت ملکیست

آنکس بشناسدش که طبعش محکیست

بی دیده پری کند مقابل با او

بر بی بصران فرشته و دیو یکیست

دل مست بتان ز صورت چون مه اوست

دریاب سخن که نکته یی در ته اوست

بر روزن هر که نور آن خورشیدست

چون ذره دل اهل نظر همره اوست

صیاد وشی که دام دل مجلس اوست

خوش مرغ دلی که آن پری مونس اوست

گر برج کبوتران پر از فتنه بود

صد فتنه بکنج برج هر نرگس اوست

ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست

ور نیز بود به از می و ساغر نیست

می همدم ماست چونکه چون گرمی می

در آب حیات و چشمه کوثر نیست

ای مه که رخت آینه هر نظریست

مغرور مشود اگر ز خویشت خبریست

فانوس صفت بحسن خود گرم مشو

چون پرتو حسن تو ز نور دگریست

تا نرگس مست یار در قهر منست

حقا که حیات و زندگی زهر منست

از مرهم وصل بهره ام نیست ولی

هر زخم ستم که هست از بهر منست

ما را سوی معشوق اگر میل و هواست

معشوق بصد هزار دل عاشق ماست

کاه از سبکی نگه ندارد خود را

ور نی کشش محبت از کاهر باست

گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت

آب رخ گل چو آب جو خواهد رفت

بر بام میا چو مه که خورشید فلک

از شرم تو در زمین فرو خواهد رفت

گر رند خراباتی و گر خلوتی است

خواهان منند و عشق من شهرتی است

کس نیست که نیست داغ مهری بدلش

داغ دل من ستاره ...تی است

هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت

بی شمع رخت ز سوز دل کس نگداخت

بی حسن تو ساده بود لوح دو جهان

عشق اینهمه کارخانه از حسن تو ساخت

با روی تو کآب زندگی از صافیست

گر جلوه کند ماه ز نا انصافیست

با شمع رخت چه حاجت خورشیدست

کاین خانه تنگ را چراغی کافیست

شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات

گوی زنخی چو قطره آب حیات

گویند مبین و صبر کن در غم او

صبرم نبود که بشنوم این کلمات

ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات

خضر ره تست وصل آن آب حیات

برخیز وز وصل او برافزود چراغ

ور نی دگرش بخواب بینی هیهات

اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت

روز غم ما نیز بصد سوز گذشت

مانند سفیدی و سیاهی در چشم

تا چشم بهم زدی شب و روز گذشت

این حسرت و غم که با من درویش است

بی سلسله یی نیست که بیش از پیش است

یا صبح سعادتم پس از شام غمست

یا محنت روز واپسینم پیش است

باز آتش من بلند آوازه شدست

سرمستی من برون ز اندازه شدست

با موی سفید سرخوشم کز خط تو

پیرانه سرم بهار دل تازه شدست

مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست

حال که بود میانه او و خداست

رسوایی او ز چشم خلق است نهان

رسوایی من میانه خلق بلاست