از حق چو ندا شنید ممتاز محل

زود از همگی برید ممتاز محل

رضوان در خلد بهر تاریخش گفت

فردوس محل گزید ممتاز محل

ای نقش جبین سرکشان فرش درت

آراسته از شکوه پا تا بسرت

ای نور و صفاخانه چشمی چه عجب

گر ابروی کهکشان بود بر زبرت

غم جای دگر نمی رود از بر من

تا هست نشان از دل غم پرور من

پژمرده نمی شود گل داغ جنون

تا می گذرد سیل سرشک از سر من

آنکس که ترا رخصت میخواری داد

صیقل پی آئینه هشیاری داد

تا باده ز کم حوصلگان رسوا شد

از موج بمستان خط بیزاری داد

شد تنگ ز کم ظرفی ما مشرب جام

مشکل که دگر سیر کند کوکب جام

آید بفقان ز دست بد مستی ما

انگشت زند اگر کسی بر لب جام

با آنکه پیاله گیر این بزم منم

ممتاز بلطف ساقی انجمنم

گیرد هر کس از کف ساقی جامی

گردد چو پیاله آب اندر دهنم

شب‌ها ز چراغ و شمع در نورسپور

هر ذره زند لاف تجلی با طور

هر روز ز شوق این چراغان تا شب

خورشید فتیله تابد از رشتهٔ نور

افسوس که جمعیت از احوالم رفت

شیرازه اوراق مه و سالم رفت

من بلبل بینوایم از بی برگی

هم گلشن رفت و هم پر و بالم رفت

زنهار مگو که بنده گمراهم

هر جا که روم بکویت افتد راهم

عالم همه آستانه درگه تست

هر جا باشم ساکن این درگاهم

ابر آب دگر بروی دنیا آورد

باید بمیان سبزه مینا آورد

این حرف نه من ز پیش خود می گویم

باران خبر از عالم بالا آورد

در بادیه گر دو گام بی آب شوی

بیدرد چرا اینهمه بیتاب شوی

از آبله پای تو یکره خاری

سیراب نشد چرا تو سیراب شوی

ایدل گر رفع احتیاجت هوس است

بر خویش بگیر تنگ تا دست رس است

حاجب کمتر چو دستگه نیست فراخ

خاریدن گوش را یک انگشت بس است

دل در غم آن سرکش جاهل چه کند

بیحوصله با عقده مشکل چه کند

خواهد که ززلف نشنود ناله دل

آواز بشب دور رود دل چه کند

حافظ چو بنغمه روح فرسا افتد

در سیر مقامات که از پا افتد

جز در ره آهنگ بهر سوی رود

چون آب که از جوی بصحرا افتد

دستت اگر ای قدوه احرار شکست

نه از ستم چرخ جفاکار شکست

تو نخل ریاض کرمی و دستت

شاخیست که از گرانی بار شکست

راز دو جهان بتنگ دستان بسیار

اسرار بلند را به پستان بسپار

می خورده سفال نم به بیرون ندهد

گر راز دلی هست بمستان بسپار

این تازه بنا که عرش همسایه اوست

رفعت حرفی ز رتبه پایه اوست

باغیست که هر ستون سبزش سرویست

کاسایش خاص و عام در سایه اوست

آزاده ز سر هوای دستار گذاشت

قانع هوس اندک و بسیار گذاشت

در خانه دهر حرص چون جاروئیست

هر چیز که جمع کرد ناچار گذاشت

آنان که بخوان رزق روزی خوارند

رمزیست که از خلال حاجب دارند

یعنی چیزیکه نیست روزی تو آن

گر در دهن تست برون می آرند

هر چیز که مایه تن آسانی تست

برگشت چو بخت دشمن جانی تست

آن آب که در گل وجود است ترا

سیلاب شود چو وقت ویرانی تست